Kirkjuritið - 01.12.1977, Blaðsíða 76

afdráttarlaus krafa Guðs þyngri en
einmitt á sviði mannlegra samskipta,
þar sem málefnin verða svo brýn og
tilfinningarnar heitar. Þetta er það
meðal annars, sem átt er við með því
að guðsríkið sé komið, það sé ná-
lægt. Nú er enginn tími til þess að
velta vöngum og reikna út meira eða
minna magn af ,,hagnýtu“ siðgæði.
Nú er að gefast alveg. Fullkominnar
skuldbindingar er þörf. Það eru eng-
in takmörk fyrir því hvers krafist er
af börnum Guðs, né heldur er unnt
að uppfylla kröfur hans. ,,Er þér hafið
gjört allt sem yður var boðið, skuluð
þér segja: Ónýtir þjónar erum vér; vér
höfum gjört það eitt, sem vér vorum
skyldir til að gjöra.“32) Maðurinn
verður að axla fulla ábyrgð gagnvart
Guði, og vera um leið alveg upp á
náð hans kominn. Faðirinn himneski
fyrirgefur líka „sjötíu sinnum sjö“. En
,,ef þér fyrirgefið ekki mönnunum
þeirra misgjörðir, mun faðir yðar ekki
heldur fyrirgefa yðar misgjörðir.“33)
Hér er ekki verið að hóta hefnd af
hendi Guðs. En sá, sem ekki fyrirgef-
ur öðrum, er ekki lengur í stöðu barns
Guðs gagnvart föðurnum. Fyrir eigin
tilverknað heíur hann fallið úr þeirri
stöðu, og er hann nú utan fjölskyldu
Guðs. ,,Sjá því gæsku Guðs og strang-
leika,“3-i) skrifar Páll á einum stað.
Hér blasir hvort tveggja við. En milli
gæsku og strangleika ríkir spenna,
sem fráleitt má sneiða hjá, ef vér eig-
um að skilja kenningu Jesú. Álíka sam-
blands mildi og festu verður vart í af-
stöðu Jesú sjálfs. Góðvild í garð
manna og þungar kröfur til þeirra;
hvort tveggja á rót sína í innilegri um-
hyggju fyrir einstaklingnum sem barni
314
föðurins himneska. Jesús birti oss her
hjartalag Guðs.
Vér höfum nú séð, að Jesús átti
að
mörgu leyti samstöðu með öðrurn
kennurum gyðinga í samtíðinni, Þ°tf
hann færi á ýmsan hátt eigin leið,r’
Brátt varð og staðfest djúp milli hanS
og þeirra, og átti það síðar eftir a
verða óbrúanlegt. Þegar vér gaui11
gæfum hvað guðspjöllin geyma urri
þetta, er hollt að hafa í huga, að 3
ritunartíma þeirra gætti vaxandi ú|r
úðar í sambúð lærisveina Jesu
oQ
opinbers gyðingdóms, enda stutt í P'
að til fullkomins skilnaðar kæmi ^
kristnum mönnum og gyðingum, kirk^
og sýnagógu. Af þessum ágrein1
leiddi, að ummælum Jesú var 9etl
enn beittari broddur og þeim orð ^
hans mest á lofti haldið, sem bju99
yfir hvassastri ádeilu. Því verður e
neitað, að oftlega kenndi hann í rU
andstöðu við aðra rabbína. Ekki hel
er efi á því, að hann gagnrýndi P ’
hvað sem um þá tilhneigingu e ^
manna hans má segja að iita unnu1 ^
hans. Oft hefur hann deilt hart, P
ekki hafi hann sett alla rabbína un ^
einn hatt. Má vera þeir hafi verið
lögmálskennararnir, sem Jesús s
sinnti, en þeir tveir eða þrír, sem 9
spjöllin greina frá. Fram hjá hinu ve^r
ur ekki horft, að vaxandi sambl3®^
gegn honum er mjög áberandi í s
ildum vorum. Þegar upphaf krl ^
dóms er athugað, þá er nauðsyn ^
að gefa gætur þessari andstöðu^
reyna að skilja eðli hennar og °rS' st
Að því búnu getum vér fremui v
þess að öðlast nokkurn skilninð ® ap
sem sérstaklega einkenndi b°
Jesú sjálfs.