Kirkjuritið - 01.12.1977, Blaðsíða 17

áðu »*
f en Þetta dyndi yfir. — Me5
r ulegum hætti tókst þeim þó að
t9ndast árásirnar.
__ ^arð ekki mannfall?
né.k ^ man Það na ekk' len9ur svo
þá Værn'e9a- En hvað sem öðru leið,
q ekki miklu muna, að bú-
aba Unnn falli ' *ienciur óvinanna, Ar-
falljg^9 ^ig rninnir. að enginn hafi
' Ein-Charod
ssek^'^ heidum svo áfram að heim
nPflJa Sarnyrkjubúin. — Kibbutzim
"etnir Aiu u
hér • M eau reyndar alltaf, þot
ur S?úi® a 'slenzku. — Og okk
verig0rn ' hug’ skemmtilegt gæt
hverj fa ar5 hafa aósetur á ein
vig sUíT1 du9arðinum. Því báðun
fyrjr arrian °9 höfðum kort af ísrae
ar viraman °kkur á meðan. Og þeg
sögn dofóurn beðið Guð um leið
ið g’ Settum við báðar fingur á kort
Char0^arna StaS' Það var hJa Ein
Gygiqga einu stærsta samyrkjubú
beint ^aS ókrim við svo og fórun
sem þa S rifst°funa. Ég sagði þeim
sv0i hyr Voru’ deili á okkur og spurð
fen9jum°rt ^6SS væri kostur’ að vi'
a mega 'nni hfa Þeim nokkra daga
býlin u n viS v®rum að heimsækj:
Jú, baV grenndinni.
sem ba Var velkomið. Og kona
mirin er V Var’ sa9öi: „Maðurinr
h)a börnim k' heima’ °9 e9 get sofic
ir á heim |Uni’ SV0 að Þið komizt fyr
fyrstu nótt'' 0kkar''' Þa® þáðum vic
Sr naesta d13 Eorum svo ferða okk
eir,hver a 60 aðra nottina skau
nnar skjólshúsi yfir okkur
Og þannig gekk, þar til Biblíurnar
voru þrotnar. Þá fór vinkonan til
Haifa að sækja meira, en ég varð
um kyrrt. Allir voru einstaklega vin-
samlegir og þurftu margs að spyrja,
enda undi ég mér vel.
Þegar vinkonan kom aftur, héldum
við áfram iðju okkar, unz Biblíurnar
þraut enn. Þá reyndum við að hringja
í Biblíuhúsið í Jerúsalem, en okkur
tókst ekki að fá samband. Heima-
menn reyndu allt hvað þeir gátu, til
að hjálpa okkur, en það tókst ekki.
Við tókum það sem tákn þess, að er-
indi okkar væri lokið og mál væri að
snúa heimleiðis. Seint að kveldi
komum við aftur til Haifa og sváfum
af nóttina. Þegar við opnuðum morg-
unblöðin morguninn eftir, stóð þar
stórum stöfum skráð: „Hermdar
verkamenn á vegunum umhverfis
Ein-Charod.“ Heimamenn þar voru
m. ö. o. einangraðir.
Þannig gekk þetta. Minningarnar
frá þessum ferðum eru meðal þess
fegursta, sem ég man frá ísrael.
— Já, það er svo. En á einhverj-
um búgarðinum eða í einhverju sam-
yrkjuþorpinu rakst þú á kennara einn
og nemendur hans?
— Já, það var einmitt í Ein-
Charod. Það var fyrsta daginn, sem
við vorum þar gestir. Vinkona mín
fór að segja fólkinu, að við hefðum
Biblíur meðferðis og þeir, sem vildu,
gætu komið að bíl hennar til að líta
á þær. — Og flestir fóru, en nokkrir
ungir piltar urðu eftir og voru að
gefa mér auga. Ég fann á mér, að þá
langaði til að henda ærlegt gaman
að öllu bjástri okkar og trú. — Aili
hlær. — Ég gat einungis beðið Guð
255