Kirkjuritið - 01.12.1977, Blaðsíða 24

á fót stofnunum, en aðrir vildu leggja
áherzlu á starfið meðal einstaklinga,
líkt og ég hafði gert fram að þessu.
Og þegar ég var nú komin með þessi
börn, þá sögðu sumir við mig: ,,Ja,
nú hefur þú brugðist þínum samherj-
um.“ En ég svaraði: ,,Nei, þið hafið
ykkar fjölskyldur. Nú á ég líka fjöl-
skyldu. Bróðir minn á tíu börn, svo
að mér ætti meira að segja að vera
óhætt að bæta nokkrum við mig.“
Og svo fór fólk að koma aftur og
aftur með börn, sem það var í ráða-
leysi með. Það var húsnæðislaust, og
það var atvinnulaust og börnin voru
svo lítil. Við tókum þau, hvert af öðru,
og sögðum: ,,Það munar ekki svo mik-
ið um eitt í viðbót.“ En smám saman
fundum við þó, að það var munur á
að hafa eitt barn eða tíu eða tólf. Úr
þessu varð svo barnaheimili. Og eftir
stríðið kom svo Rauha Moiso til liðs
við okkur.
En heimilið hélt áfram að stækka.
Öðru hverju fékk ég bréf frá forstöðu-
manni kristniboðsfélagsins með fyrir-
spurnum. í fyrra hefði ég þurft svo og
svo mikið ,og nú þyrfti ég svo og svo
mikið. Hvernig væri unnt að láta starf-
ið þenjast svona út? En síðan bætti
hann að jafnaði við, að þótt hann yrði
að skrifa þannig, þá vildi hann ekki
fyrir nokkurn mun valda samvizku
minni ónæði. Þættist ég sjá, að það
sem ég væri að gera, væri eftir vilja
Guðs, þá gæti hann að sjálfsögðu
ekkert við því sagt.
Feigur og ófeigur
Ófriðlegt var í Palestínu á þessum ár-
um, og þar kom, að slík skálmöld var
orðin í hverfinu, þar sem Finnska
kristniboðið var til húsa, að fólk faeld-
ist frá. Þá tókst Aili að fá húsnasði
ekki all fjarri fyrri staðnum, en Þ°
inni í Gyðingahverfinu, en þar vat
áhættuminna að búa.
— Síðan kom svo frelsisstríðið.
segir hún. Þá voru elztu börnin okkar
þegar orðin svo gömul, að þau tóka
þátt í því. Dóttir frú Móse varð ritari
hjá hershöfðingja, og elzti drengurinr1
okkar fór að vinna á samyrkjubúi, til
að leysa af karlmenn, sem þurftu að
fara í stríðið. Þá var hann 16 ára. En
það samyrkjubú var mjög nærri JerU'
salem, þar sem arabísku hersveitirhsr
sóttu harðast að. Þær náðu búinu, °9
þá fór hann að taka þátt í bardöguh1;
Hann særðist mjög illa. — Og pLl
verður Aili öllu stirðara tungutakið.
Við fengum engar fréttir af honuh1’
Loks gat stúlka, sem hjá okkur van
spurt hann uppi. Þá fengum við a
vita, að hann lá á brezka sjúkrahús
inu. Þangað fórum við svo til hanS-
Sprengjunum rigndi níður alla leiðin3’
Það var skotið á Jerúsalem úr öliu111
áttum.
Ástandið versnaði með hverjun1
degi. Matur var af skornum skammtn
Arabar eyðilögðu vatnsleyðslurnar ú
borgarinnar, svo að ekkert vatn var a
hafa nema þróarvatn. En drengurir,n
okkar lifði af, þótt læknarnir byg9Íu®
alls ekki við því. Læknirinn, sem 9e[
á honum fyrsta uppskurðinn, sagðl
hafa gert það með þeim huga, að ba
væri að verða við hinztu ósk deyjan
manns.
Ég fór til hans á hverjum degi. P ^
ar ég gat. Kæmist ég ekki, f°r ^
Móses, og oft fórum við saman-