Syrpa - 01.04.1917, Síða 7

SYRPA, 1. HEFTI 1917
5
Þorsteinn. Svana var ánægjan
ein, loks mundu vonirnar rætast.
En stundum undír fjöSrum sæl-
unnar felur sig sjálf sorgin.
ÞaS var eitthvaS, sem rýrSi
gleSina ; eitthvaS, sem stal eldin-
um úr hlóSunum. Hvaö þaS var
þetta eitthvaö? Það var óráSin
gáta lengi. Tíminn leiS, meS
tímanum kom svariS. Gátan
varS aS köldum, áþreifanlegum,
nístandi veruleika. Þorsteinn
var ekki sveitapilturinn, sá Þor-
steinn sem Svana hafði unnað
svo mjög í þessi löngu, mörgu ár.
Svana grét ein og í kyrþey,
eins og hún mundi grátiS hafa
látin, ástkæran vin.
Júlí var kominn og bjartar
nætúr vöktu yfir dalnum. Þau
höfSu lofast opinberlega. Svana
var kát og síbrosandi, en þaS
duldist ekki þeim, sem best til
þektu aS sú kæti var uppgerS i
síst Þorsteini. ÞaS var eina ský-
iS, sem dró fyrir hamingju sól
Þorsteins. Fyrst var það fjar-
lægt, gagnsætt, líkast þunnri and-
litsblæju; en þaS nálgaSist, varS
dimmara, stærra um sig og í-
skyggilegra.
Bjart, hreinfagurt kveld, var
í'orsteini reikaS upp eftir hlíSun-
um. Honum datt ósjálfrátt í hug
þjóSkunna vísan :
' ‘Þú bláf jalla geimur meS heiS-
jökla hring,
um hásumar flý eg þér aS
hjarta.
Ó ! tak mig í faðm, minn sökn-
uS burt eg syng,
um sumarkveld við álftavatniS
bjarta. ”
Hún átti svo vel viS náttúruna
og tilfinningar hans. SöknuS gat
hann einnig sungiS burt.
Fossinn var framundan og
litla lautin þeirra. Þorsteinn
stöSvaSist snögglega. EitthvaS
bærSist; þaS var Svana, með
höfuS í kjöltu sér og grátandi, —
Hún var fögur eins og sorgmædd
gySja, sveipuS mildum geislum
kveldsólarinnar. Þorstein lang-
aSi til aS hugga hana, þrýsta
henni aS hjarta sér og hvísla
mjúkum, sefandi ástarorðum í
gegnum fallegu ljósu lokkana.
ÞaS hafSi hann gert oft, svo oft á
löngu-IiSnum dögum. Nií — var
sem leiddi hann annarlegt vald
í burtu, dapran og þögulan.
Honum kom til hugar samtalið
í litlu lautinni, þegar han-n var aS
kveSja Svönu: “Er þaS auSur
sem skapar vellíSan manna ?
Gerir hann svefnin rólegri, mat-
arlystina betri eSa lífið hamingju-
samara ? Nei ! ÞaS er ástin.
Rödd skyldunnar þegar henni er
fullnægt". Var svariS, hennar
eigin svar. “Og þessu ætlar þú
aS kasta frá þér, ” sagSi hún enn-
fremur. “Kasta frá þér ! Kasta
frá þér !” hafói hann upp aftur
og aftur.
Þorsteini fóru aS opnast augu,
hann var farinn aS sjá og skilja.