Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 50

48
SYRPA, 1, HEFTI 1917
inu augu nokkur, er horfSu fast á hann. Taldi hann tíu, en
hugði a8 fleiri mundu þar vera.
Þorgils kallaði nú menn sína til sín. “Hér er jarðhús,”
mælti hann, “og menn í. Veit eg eigi hversu margir þeir eru, en
allmargir munu þeir vera. Skulum viS nú semja um, hvern hluta
hver okkar skuli fá af fé því, sem vera má aS finnist í jarcShús-
inu; skulum viS þar drengskaparorS okkar viS legg-ja aS sá, er
fyrstur kemst ofan í jarShúsiS, skal taka þrjá hluti fjárins, hinn
næsti tvo, en síSan skal skifta þeim hlutum, sem þá eru eftir,
jafnt milli hinna. Eru allir á þetta sáttir?” Þeir svöruSu “já.”
“Vel er þaS," mælti Þorgils, “og mun eg nú reyna aS taka þrjá
hluti" Stökk hann síSan niSur í jarShúsiS.
JarShúsiS var stórt, en eigi var Þorgils til setu boSiS, er
hann kom þar niSur. Þrír menn réSust á hann, og fanst honum
sem klær rifu í fætur sér; en þaS sá hann, aS fleiri voru þar til,
því hann heyrSi más og hvíslingar í myrkrinu. Hann hafSi öxi
stuttskefta í hendi, og drap hann tvo þeirra, er á hann réSust,
þegar í staS. Sá þiiSji hafSi gripiS um háls honum og beit hann
tönnunum í öxl hans. Þorgils var laus vinstri höndin og gat hann
náS kníf úr belti sínu. Rak hann knífinn í síSu þeim, sem á
honum hékk og varS þaS honum aS bana. KallaSi hann nú
upp til manna sinna og baS þá koma ofan og hjálpa sér aS
hreinsa jarShúsiS. Þrír menn hlupu niSur og stóSu hjá Þorgilsi
í miSju jarShúsinu, þar sem birta var nokkur. Ekki réSust fleiri
af jarShússbúum á þá.
I sömu svifum stökk einn manna Þorgilsar ofan í jarShúsiS*
meS kyndil, er hann hafSi vafiS saman úr lyngi. HafSi hann
kveikt í honum meS tinnusteini og öxi sinni og vildi lýsa þeim
meSan þeir leituSu í jarShúsinu. Fundu þeir auk þeirra þriggja
er dauSir voru, fimtán menn í jarShúsinu. Var einn þeirra gam-
all mjög og voru augabrýr hans svo síSar, aS þær næstum huldu
augun, fingurneglur hans voru sem klær. Vopnfærir menn voru
þar, og voru þeir skelkaSir mjög, konur meS börn, sveinar og
meyjar; tveir eSur þrír unglingar voru þar meS hrafnsvart hár
og dökkblá augu. Sumar meyjanna voru fríSar sýnum; allar
voru þær fölar í andliti og dökkvar mjög á hár. Ýmsir góSir
gripir voru þar, gull og silfur. Tók Þorgils bauga tvo, er hann
vildi sjálfur eiga. Þar var einnig sverS úr bláu stáli, vel hert, og
sló á þaS undarlegum lit. Var þaS vafiS í blárri kápu en ljóm-
aSi í myrkrinu, er hann lyfti því upp. “Hér er sverSiS, er mér
var heitiS,” mælti Þorgils. “Skal þaS vera þriSji hluti míns
fengs og girnist eg þá eigi annaS. Mun eg nefna sverS þetta