Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 63

SYRPA, 1. 'HEFTl 19l7
61
vaxinn standa við rekkjustokk sinn, og líta til sín eigi blíSlega.
Lá Þorgils kyr og maelti eigi orcS; þóttist hann þess fullviss, aS
svipur sá væri Þórs.
Þór mælti til hans og var all ófrýnilegur: “HvaS veldur
því, aS þú hefir yfirgefiS mig? Hefir þú nú brugSist mér, er eg
treysti á þig. En ekkert gott munt þú af því hljóta, því eg er
langrækinn, og muntu nokkuS ilt af hafa, áSur en lýkur.”
“GuS mun verða mér hjálplegur," hugsaÖi Þorgils. SíSan
sofnacSi hann aftur. En er hann vaknaði um morguninn, mundi
hann drauminn ógjörla.
HiS fyrsta, er hann fregnaSi um morguninn, var þaS, aS
galti hans var dauSur, og fann hann galtann á hlaSinu. Enginn
meiSsli sáust á honum né heldur merki þess, aS hann hefSi sótt-
dauSur orSiS. Þorgils lét grafa hann meS húS og hári og vildi
eigi láta hirSa neitt af honum.
Engum sagSi hann frá draum sínum og eigi fékst hann um
dauSa galtarins. En áSur en margir dagar voru liSnir, dreymdi
hann Þór aftur. Var Þór nú líkur Eiríki rauSa, rauSskeggjaSur,
ófrýnn til munnsins og ægilegur í augum. Þótti Þorgilsi, sem
hann mælti til sín á þessa leiS: “Vel þekkir þú mig og veiztu,
aS eg get kyrkt þig sjálfan sem galta þinn? Skaltu nú vera var
um þig, því æriS eigum viS sökótt hver viS annan.”
“GuS mun jafna okkar sakir,” var svar Þorgilsar. Þór
svaraSi: “Haf gætur á alidýrum þínum.” AS því búnu hvarf
hann.
Næsta dag drapst naut. er Þorgils átti. StóS nautiS kyrt,
glenti upp augun og skalf og sló svita út um þaS alstaSar. SíSan
steyptist þaS á hausinn og lá dautt. Grófu þeir þaS hjá galtan-
um. Þorgils sagSi, aS einhver óvinur leitaSi á kvikfé sitt og
kvaSst hann vilja sitja hjá nautum sínum eina nótt eSur tvær; og
gjörSi hann þaS. Enginn vissi, hvers hann varS vísari, því hann
vildi engum frá því segja. Þórey lá lengi vakandi og hlustaSi;
heyrSi hún aS Þorgils söng viS raust úti. SíSan hætti söngurinn
og heyrSist henni þá sem talast væri viS, og litlu síSar byrjaSi
Þorgils aftur aS syngja. SofnaSi hún þá, en vaknaSi aftur og
leit útt. Sat Þorgils þá á vegg og horfSi upp í loftiS. Var hann
fölur mjög í andliti, en sverSiS JarShússnaut hafSi hann lagt
þvert yfir kné sér. Gekk hún aftur til sængur sinnar og hugs-
aSi um leiS, aS enginn mundi bera hærri hlut í viSureign viS
Þorgils.
Um morguninn kom Þorgils til sængur og var honum kalt
eftir útivistina. Ekkert vildi hann mæla og ekkert kvaSst hann