Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 64

62
SYRPA, 1. HEFTl 1917
hafa séS eða heyrt, er hún spurcSi hann, hvers hann’hefði orðið
var. Var hann blár á höndum og knjám og víðar. Ekki drapst
fleira af kvikfé hans, og hélt hann að viðureign sinni við Þór
væri nú lokið. Þórey sagði GucSrúnu, að Þorgils væri allra
manna hugaðastur eigi síður en sterkastur. Og þótt hann segðist
einskis hafa orðið var, væri það eigi svo í raun og veru, heldur
vildi hann ekkert um það tala. “Eg hygg, að hann mundi segja
þér, og að þú gætir orðið þess vísari hjá honum, ef þú vildir,’
mælti Guðrún. “Eigi veit eg það," mælti Þórey; “mun hann
sjálfur vita, hvað er bezt í þessu efni.”
ÁTTUNDI KAPITULI.
Sendimaður Eiríks rauða.
Nú liðu nokkur ár, og sat Þorgils að búi sínu í Traðarholti
og vegndi vel. Elzta barn þeirra Þóreyjar, Þórný, var nú sjö
vetra. Sveinbarn hafði hún einnig átt, er var nefnt Þórleifur;
en það dó áður en það var fimm vetra. Um þessar mundir kom
maður í Traðarholt, er hafði verið í förum víða og færði hann
fregnir af Eiríki rauða. Hafði Eiríkur víða farið síðan þeir
Þorgils voru saman; fyrst til Bjarmalands og síðan til Grænlands.
Var hann nú farinn til Grænlands á ný með marga menn
og sendi Þorgils orð að koma þangað til fundar við sig. “Bað
Eiríkur mig að minna þig á, hverju þú lofaðir honum, er þið
skilduð við Noreg.” mælti sendimaður Eiríks. “Ætlaði hann,
og það ætla eg líka, að þú munir eigi ganga á bak orða þinna.
Er Grænland gott land, og hygst hann að reisa þar bygð; og
kvaðst hann mundu geta sett þar á stofn konungsríki, ef þú
vildir fylgja sér. Skaltu nú koma með eins marga menn og þú
átt völ á og kjósa land þar sem þér lízt bezt.”
Þorgils kvað Eirík eigi eiga mikið tilkall til sín; kvaðst
hafa verið ungur, er hann lofaði honum fylgd sinni síðar og
væri vandhæfi á að leggja nú í hættu velferð sína og skylduliðs
síns. “Missir Eiríkur eigi mikið, þótt ver takist til en ætlað er,
en öðru vísi er ástatt með mig.” Vildi hann eigi binda þetta
neinum fastmælum og lét sendimann frá sér fara án frekari
ummæla.
En eigi gat hann hrundið þessu úr huga sér, og næsta vor,