Syrpa - 01.04.1917, Blaðsíða 55

SYRPA, 1. HEFTI 1917.
53
Þorgils brá lit og mælti: “Eg hugSi, aS eg hefSi kosiS
GuSrúnu dóttur þína.”
“Nei," mælti Jósteinft; “sá háralitur er eigi til í ætt minni.
Hún er dóttir Þorvarðar og móSir hennar er Þorfinna, og verSur
aS fá samþykki hennar til ráSahagsins, þótt þar verSi engin fyr-
irstaSa. Vil eg nú sækja meyna, svo þú getir flutt bónorSiS
sjálfur viS hana. En þar sem þú hefir k*>siS, vil eg segja þér, aS
þú hefir valiS þér þá betri. Hún er stórhuguS og mun aldrei
bregSa trúnaSi viS þig. Dóttir mín er og væn mær og hefir
skaplyndi gott, en eigi er því aS ieyna, aS hún er nokkuS léttviS-
ug. Hefir þaS viS og viS ollaS okkur nokkurra vandræSa og
uggir mig, aS brátt sé von meiri. AS vísu ekkert, er henni má
til lasta verSa, en hún er ung og fyrir þaS gefin aS draga aS sér
hugi ungra manna. Skortir hana heldur eigi skarpskygni. En
kynlegt er þaS, aS þú skulir hafa kosiS Þóreyju og haldiS, aS
hún væri GuSrún.” Nú fór Jósteinn aS finna meyjarnar og
skildi Þorgils eftir einan. Sjálfum fanst Þorgilsi þaS ei'gi kyn-
legt.
Jósteinn kom brátt aftur og var Þórey meS honum. Gekk
hún viS hliS hans og var mjög alvarleg.
“Þórey,” mælti Jósteinn, “Þorgils hefir beSiS þín sér fyrir
konu. Eigi er betri mann aS fá hér á landi. Hefir hann sýnt
karlmensku sína og hreysti í öSrum löndum og mun brátt verSa
fyrir öSrum mönnum hér. Hverju svarar þú um þetta?”
Hún leit á Þorgils og var augnaráSiS fast og djarflegt.
SíSan rétti hún honum þegjandi hönd sína. Hann tók hana og
kysti hana.
"Þú þektir mig áSur en eg þekti þig," mælti hann.
“Eg þekti þig, áSur en þú komst heim á túniS,” svaraSi
hún.
“Hvort varst þaS þú eSa GuSrún, er sá mig fyrst.”
“GuSrún sá þig fyrst," mælti hún; “en eg þekti þig fyrst.”
“Hvernig gaztu þekt þann mann, er þú hafSir aldrei séS?”
spurSi Þorgils.
Hún brá lit, “Eg hefi oft heyrt þín getiS; og sýndist mér
sem mætti þekkja þig af verkum þínum.”
Þorgils hló viS.
ÞaS varS endir bónorSsins, aS þau voru heitin hvort öSru,
og nokkru síSar giftust þau. Settust þau aS búi í TraSarholti
og unnu hvort öSru mjög. Ekki hafSi Þorgils fram aS þessu
lent í erjum viS Ásgrím ElliSagrímsson, sem nú barst mjög á
og fór um meS miklu liSi. Þorgils hafSi einnig margt manna um
sig og var þaS ætlun manna, aS hann mundi rétta hlut hvers