Syrpa - 01.04.1917, Síða 79

SYRPA, 1. HEFTI 1917
77
Elino vita menn ekki, nema sú til-
gáta sé rétt, a8 St. Elino sé sami
dýrlingfur og St. Erasmus, sem á
gömlum myndum ber ftvalt kerta-
ljós í höndunum.
Trúgirni sjómanna er í augum
margra blátt áfram sönnun fyrir
barnalegri einfeldni þeirra ; en
stundum hefir þaö komiö fyrir aö
þessi trúgirni hefir réttlæzt af at-
buröum, er síöar hafa komiö fram.
Ljósast dæmi þess er eftirfylgjandi
saga utn viöureign skipherra eins
og lítils fugls, sem sótti að honutn
úti á hafi.
Það var 12. september 1857,
klukkan sex um kvöldið. Skipherra
Johnson stóö á háþiljunum á skipi
sínu, se.m var norskt barkskip, Ellen
að nafni. Alt í einu flaug fugl aftan
að honunt og snart hægri öxl hans,
svo sneri fuglinn sér við og flaug
beint framan í hann ; loksins varö
honum náö.
Þessi fugl var ólíkur öllum fugl-
um, sem skipstjórinn haföt áöur séö;
en það sem honum þótti undraverö-
ast var það, hvaö gfimmur hann var;
hann reyndi aö höggva meö nefinu
í alt sem hann náöi í. Aö lokum
lét skipstjóri drepa fuglinn og kasta
honum í sjóinn.
|t ,,Eg skoöaöi komu fuglsins sem
fyrirboöa einhvers", sagði hann síð-
ar. Hann breytti þess vegna stefnu
skipsins ofurlítiö til austurs, í þá átt,
1' sem fuglitin hafði komið úr, Þaö
varð til þess aö þeir fundu flakið af
skipinu Central Ameríka, og björg-
UÖu fjörutíu og níu farþegum frá
dauöa.
NORDANÆ TTIN.
Færeyskt kvæ'Si-
Norðanættin rann av reystum
grundum,
gav ei gætur um tey líggju lonö,
tók ei part í ríkum pálmalundum,
fekk sær heim við söltu sjóarstrond.
Norðanættin átti menn, iö dugdu,
yvir fjöll og fannir lögdu sló.
högdu skóg, og brattan bö sær
ruddu,
stýrdu snekkjum langa leið um sjó.
*
Hátt í stavni víkingslúrar geltu,
herróp gjördi Fraklands fólkiö rætt.
Brittar, írar, Holmgarðsmenn teir
feltu,
vunnu vald og lieiöur, dýran skatt.
Samt var fólkiö. Eittans eitt var
máliö
— forna tungan átti fagurt ljóö —
javnt var lyndiö, djarvt og sterkt
sum stáliö
ífrá Eiöirs á til finska snjó.
#
Tiöin rann, og tjóöin tók seg
sundur,
skiltust skútir, stýrdu ymsa leiö;
títt á völli gjördist illur fundur,
bardust brööur, tí teir kendust ei.
Tíöin rann. Nú hongur svörö í
slíðra,
menn nú rökja onnur mál og miö,
vaknar aftur sambandskenslan dýra;
byggja vilja vit nú lond viÖ frið.
*
Aftur eintir eru brödrir vænir :
Föringar viö söitu sjóarstrond,
íslendingar, Norömenn, Svear,
Danir
vinarliga rætta hollu hond. •
Rísur sól um lonaini nú víöa,
svunnin er hin náttin tung og dimm.
vara skal, írneöan öldir líöa
bandið, bregdaö fast av tættum
fimm.
Gimnleygi'r.