Syrpa - 01.04.1917, Síða 56

54
SYRPA, 1. HEFTI 1917
manns, er yrÖi fyrir órétti af hálfu Ásgríms. En Þorgils var maS-
ur óáleitinn.
SJÖTTI KAPITULI.
Sörli veginn.
Veturinn leiS svo aS ekkert bar til tícSinda, en um sumariÖ
gerÖist atburður nokkur, er viÖ kom Guðrúnu, og undraöist
Þorgils það lítt. MaÖur nefndist Sörli; hann átti heima í grend
vicS Kálfholt. Hann feldi hug til GutSrúnar. Sörli var maÖur
sterkur og ófyrirleitinn, en ekki vitur aÖ sama skapi. Sörli baÖ
eigi Jóstein föður GuÖrúnar um hana, svo sem lög og venjur
stóÖu til, heldur vandi hann komur sínar aÖ Kálfholti á öllum
tímum dags og fór að öllu strákslega. Er Guðrún varð á vegi
hans, horfði hann á hana fast og lengi, er hún talaði til hans, varð
honum ógreitt um svör, en gengi hún þegjandi fram hjá honum,
haföi hann fíflslegt látbragð í frammi.
Hvort sem Guðrúnu líkaði þetta vel eða illa, voru aðrir
á eitt sáttir um, að hann gjöröi henni smán mikla með látalæti
sínu. Líkaði foreldrum hennar það stórilla og bræður hennar
voru mjög reiðir við Sörla. Eitt kvöld, er Kolur var heima, sá
hann þau Sörla og Guðrúnu saman. Bauð hann systur sinni að
ganga inn í bæinn og mælti við Sörla: “Mikla smán gjörir þú
oss, Sörli, og vil eg að þú leggir það niður.”
Sörli spurði, í hverju sú smán væri fólgin, og æstist Kolur
meir við það. “Vel veiztu, hvað eg meina,” mælti hann.
“Veiztu og, að það þykir gigi sæma, að menn gerist heimagang-
ar á bæjum og mæli við konur einsamlar. Er þetta systur minni
hin mesta hneisa. Seg nú, hvort þú vilt hætta uppteknum
hætti.”
Sörli horfði út í loftið yfir höfuðið á Kol og mælti ekki orð.
“Heyrir þú orð mín?” mælti Kolur og var nú reiður mjög.
Sörli leit á hann og mælti: “Víst heyri eg þau, en gjöra
mun eg sem mér vel líkar; met eg stóryrði þín einkis. Hefi eg
ekki fleira um þetta við þig að tala.”
Kolur gjörði sig líklegan til að ráðast á Sörla, en stilti sig.
“Gjör þú þá sem þér líkar,” mælti hann og sneri á brott.
Næsta dag kom Sörli í Kálfholt og settist á vegg skamt frá