Syrpa - 01.04.1917, Blaðsíða 53

SYRPA, 1. HEFTI 1917
51
var á daginn liSiS, er hann kom þangacS, og voru karlmenn á
engjum við heyvinnu. Eigi geltu hundar á bænum, er Þorgils
reiS heim. Hann sá meyjar tvær, er sátu á þrepskildi og höfSu
ker meS berjum í á milli sín. Þær voru næsta ólíkar yfirlitum;
hafSi önnur ljóst hár og rjóSar kinnar, var hárinu brugSiS í
langa fléttu, er féll niSur bakiS. Hin var fölari, en þó rjóS í
vöngum og var hár hennar dökt mjög. Þorgils vissi eigi hver
þeirra tveggja væri Þórey. Þá leit ljóshærSa mærin upp, er hún
heyrSi aS riSiS var aS bænum, en hin leit ekki upp. “Sú dökk-
hærSa mun Þórey vera,” mælti Þorgils viS sjálfan sig.
Er hann kom heim á hlaSiS, kastaSi hann kveSju á þær;
stóSu þær þá báSar á fætur og tóku kveSju hans, og varS hin
ljóshærSa fyrri til. Hann spurSi, hvort Jósteinn væri heima,
eSa hvort hans væri brátt von heim. Mærin ljóshærSa sagSi
honum, aS hann væri á akri og mundi eigi heim koma fyr en
nokkuS væri áliSiS kvöldsins. “En móSir mín er heima,” mælti
hún, “og skal eg gjöra henni aSvart um komu þína.” Þorgils
þakkaSi henni og settist niSur viS hliS hinnar. Hann þóttist
þess fullviss, aS mærin, sem inn hafSi gengiS, vaeri GuSrún, og
þótti honum þaS miSur, því honum leizt hún fríSari. HafSi
hann tekiS eftir því, er hún stóS upp, aS hún var há og vel vaxin
og sýndist honum limaburSur henanr fagur, er hún gekk brott.
En á meSan gaf hann sig á tal viS Þóreyju, er hann hugSi
aS væri, og var hún greiS í svörum. Fanst honum sem hún
mundji skemtileg vera, en grunaSi aS hún væri vön aS umgang-
ast karlmenn og aS henní félli þaS of vel í geS.
Hin mærin kom aftur aS vörmu spori, og er hún sá aS Þor-
gils sat viS hliS stallsystur sinnar, IjómuSu augu hennar glettnis-
lega, en trauSIa var unt aS sjá aS hún brosti meS vörunum.
“MóSir mín biSur þig inn aS ganga," mælti hún, “og býður þig
velkominn.”
Þorgils horfSi fast á hana. “En hvernig getur móSir þín
boSiS mig velkominn, þar sem hún sá mig eigi koma og veit
eigi, hver eg er?"
“Eg sagSi henni til nafns þíns."
“Og seg mér, hvernig vissir þú hvaS nafn mitt er?"
Mærin varS feimin, en hin svaraSi fyrir hana:
‘ViS þektum þig báSar, er þú reiSst í hlaS. Þú ert Þor-
gils frá TraSarholti.”
Þorgils hló. “ÞiS eruS kunnnugri mér en eg ykkur, ” mælti
hann. “Gjarna vil eg hitta móSur ykkar.” SíSan gekk hann inn
í bæinn og ÞorgerSur húsfreyja bauS hann velkominn.