Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 68

66
SYRPA, J. HEETI 1917
verri var þó kona hans, ÞorgerSur. Hún var svarkur mikill og
varS fortölum lítt viS hana komiS; var Jósteinn mjög á valdi
hennar.
En er þeir höfSu legiS kyrrir eina viku vegna byrleysis,
fengu þeir vind af suSvestri og þungan sjó. Var skipiS hlaSiS
mjög og sýndist Þorgilsi aS þeir mundu verSa aS fleygja ein-
hverju af fénaSi sínum útbyrSis. HöfSu þeir kvikfénaS allan í
miSju skipi. Þorgils lét kasta því í sjóinn er drapst. ÞorgerSur
kvartaSi um og kvaS þaS ilt verk aS kasta góSum mat í sjóinn.
“Væri þarfara,” mælti hún, “aS þú blótaSir Þór uxa einum.
Þykjumst viS nú nóg hafa goldiS fyrir hinn nýja guS þinn.” Þor-
gils baS hana brott fara; en hún gerSist skapverri. Át hún og
drakk sem karlmaSur pg var hávær og mikillát í tali.
Jósteinn og margir aSrir af liSi þeirra urSu sjóveikir mjög;
þeir StarkaSur og Kolur sýktust einnig. Þórarinn sonur Jósteins
var maSur ungur og dugSi vel. Þórey lá jafnan í rekkju.
HöfSu þeir nú haft storma mikla tvær vikur og voru nær
vatnslausir. Sjór var jafnan úfinn og enga lifandi skepnu sáu
þeir í sjó eSa á. Hvorki eygSu þeir önnur skip né land. Þor-
gils stóS jafnan viS stýri nótt og dag og fór eigi frá nema stutta
stund í senn. Fal hann þá Þórarni skipstjórn. Þrælarnir vildu
lítt hreyfa sig í slíku veSri. Tveir þeirra mistust útbyrSis og
næstum allur kvikfénaSur þeirra var dauSur. Sýndist Þorgilsi,
aS þeir hlytu aS farast, ef veSur lægSi eigi innan þriggja nátta.
AS lokum lægSi storminn og gátu þeir nú tekiS rétta stefnu
og komiS öllu í samt lag aftur; en eigi sáu þeir land enn. Þor-
gils skifti mat öllum, er þeir höfSu, milli þeirra, og gaf hverjum
sinn skerf dag hvern. Fór vel aS hann gjörSi svo, því enn voru
þeir þrjár vikur í hafi.
Nú tók veSur aS kólna, og enn var sjór úfinn, þótt eigi
væru miklir vindar. Sterkir hafstraumar sýndust bera skipiS í
suSvestur. Sáu þeir nú ísjaka í fyrsta skifti og héldu aS þar væri
land. Braut sjórinn á jakanum og var hvítabjörn á einum stalli
jakans, en ofar voru margir sjófuglar. Gátu þeir skotiS nokkra
þeirra meS bogum sínum. En er þeir loks sáu land, héldu þeir
lengi vel aS þaS væri annar hafísjaki; því þar var eigi annaS aS
sjá en grænan ís og hvíta sniófláka.
Aftur hófust stormar, er þeir höfSu veriS nær þremur
vikum í hafi, en voru komnir í landsýn. HugSu þeir aS land
þaS, er þeir sáu, væri vesturströnd Grænlands. Jókst veSriS
stórum, og nótt eina brotnaSi siglutréS, og gátu þeir þá eigi