Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 73

SYRPA, 1. HEFTI 1917.
71
því er hún var áður; föl yfirlitum og meS djúpar hrukkur í and-
liti. Öll gleði hennar var horfin. En vel var henni til Þorgilsar
og reyndi í öllu a8 gjöra vilja hans.
Þorgilsi féll reimleikinn illa, en verst þó hversu illa þær
Þórey og Guðrún þoldu hann. UrSu æ meiri brögð aS honum,
sem meira leicS á veturinn. Loks kom hann acS . máli vicS þá
StarkaS og Kol, sem ávalt höfðu fylgt honum, og kvað þá ein-
hver rácS verða að finna til að kveða niður þennan ófögnuð.
Þeir sögðust vera albúnir að hjálpa honum. Eigi fengust þræl-
arnir til að leggja hönd að því verki. Grófu þeir upp lík allra
þeirra, sem dáið höfðu og brendu þau á báli. Voru þeir að því
verki í tvo daga. Eigi brendu þeir lík Þórarins. Lá hann og kyr
undir steini þeim, er þeir höfðu yfir hann lagt.
Eftir þetta varð eigi mein að reimleikum. Þegar vora tók,
byrjuðu þeir að smíða sér nýtt skip úr viðum hins gamla og
rekaviði, sem þar var gnægð af. Settu þeir niður stokka í fjör-
unni þar sem mest var aðdýpi. Smíðatól höfðu þeir haft með
sér og gekk smíðið vel. Urðu þeir nú kátari og fóru að ræða
um sjóferð. Þorgils var þögull, en starfaði á við marga, hafði
góða stjórn á öllu og leit vel eftir með þrælunum. Vildi hann
eigi gera sér of glæsilegar vonir um framtíðina, en því síður
vildi hann hugsa um atburði þá, er gjörst höfðu. Mælti hann
oft annað en honum bjó í brjósti og talaði glaðlega til manna
sinna um sumarið, sem nú væri í vændum.
Nú leið fram á vorið og kom sumar. Eigi gátu þeir lokið
við skipið fyr en sumar var hálfnað. Voru þeir of fáliðaðir, en
starfið mikið. Vildi Þorgils eigi leggja af stað þaðan, nema
þeir hefðu vistir nægar, og urðu þeir því oft að vera við veiðar.
Gátu þeir nú komist víða, því snjór var bráðnaður úr fjöllum.
Veiddu þeir hreindýr, fugla og seli, og öfluðu vel fiskjar. Þor-
gils bjó svo um, að vatn gat runnið ofan úr fjallinu til skálans.
Lét hann það renna neðan jarðar, svo eigi frysi. Nokkuð af
korni því, er þeir höfðu meðferðis, hafði hann geymt, og sáði
hann því um vorið. Gaf það góða uppskeru, því veður var
hlýtt um sumarið, og fékk hann nóg korn til næsta vetrar. Hann
fann vilta Iauka og náði geit með tveimur kiðum. Lét hann
mjólka geitina handa Þóreyju og barninu. Eigi gat hún á fætur
stigið alt það sumar, og hugði hann, að hún mundi eigi lifa
af annan vetur.
Þorgils sagði nú Þóreyju og þeim öllum, að þau yrðu að
láta þar fyrir berast annan vetur. Þórey kvaðst hafa vitað það,