Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 7

SYRPA. 5
stúlku vera í herberginu h.iá sér, þar sem Anna dóttir
hennar hafði áður verið.
Eftir því, sem eg kyntist þessari skozku stúlku lengur,
því undarlegra og óskiljanlegra fanst mér lunderni hennar
vera. ]?að var eitthvað það við framkomu hennar og íás,
sem eg hafði aldrei áður orðið var við hjá nokkurri mann-
eskju. Hún virtist stundum vera viðkvæmnin sjálf holdi
íklædd, eins og hún kendi í brjósti um alla, sem bágt áttu,
og eins og hún vildi leita að þeim, sem sorgmæddir voru, t’il
þess að geta huggað þá og gjört þeim gott. En annað veif-
ið leit helzt út fyrir, að hún væri sérlega kaldiynd og næstum
grimm, beiskyrt og hæoin.
Ifún var æfinlega skrafhreyfin, en spurði um fátt og
sagði lítið af 'sínum eigin högum. Hún vildi helzt tala við
mig og frænku mína. Og það var undravert, hvað frænku
minni og henni gekk vel að skilja hvor aðra — jafnvel strax
fyrstu dagana, seim þær voru saman. Við sátum oft þrjú
saman út af fyrir okkur, í eldhúsinu á kvöldin, þegar frænka
mín var búin með húsverkin, og töluðum um heima og geima.
pá dáðist eg oft að því, hvað frænka mín skildi mikið í emsku,
og hvað Mabel átti hægt með að skilja ísienzk orö og — jafn-
vel heilar setningar á því máli. Og eg sá það fljótt, að
Ma'bel var mjög umhugað um að ná vináttu frænku minnar
og 'geðjast henni í öllu.
Mabel var oft önug við suma borðmennina hennai
frænku minmar, þótti þeir e'klci kunna sig nógu vel, skeyta
oflítið um hérlenda borðsiðu og vera ait of hátalaðir. “Hér
er ekkert prúðmenni í húsinu nema þú,” sagði hún stundum
við mig. Eg vissi, að hún sagði það af því, að eg var
frændi Sólrúnar. Stundum sagði hún við mig: “Allir ís-
lenzkir karlmenn eru ljótir nema þú.” Eg vissi, að hún
sagð'i þetta í einhverjum tilgangi. Eg vissi, að henni gat
ekki þótt eg vera fríður, því að eg hiafði aklrei fengið orð
fyrir það. — Einu sinni varð Bimi það á, að kitla Mabel
undir hökunni, þegar hann gekk fram hjá henni í borðstof-
unni. Hann var æfinlega svo kátur og hélt að þetta væri
saklaust. En honum hefndiSt fyrir það. Mabel sló hon-
um utan undir rokkna högg. “Eg verö að kenna þér manna
siðu,” sagði hún. “Skárri var það snoppungurinn!” sagði
Björn, gekk að speglinum og skoðaði á sér vinstri kinnina;
“nú, 'hún hefir hlotið að hafa haft járnkúlu í hendinni!”
pað var þroti í kinninni daginn eftir. — Björn kiltlaði víst
enga stúlku undir hökunni eftir það.
Einn sunnudagsmorgun, stuttu eftir að Mabel Cameron
settist að í skakka-húsinu, kom gamli O’Brian þangað til að