Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 14

12
SYRPA
næstum hverri einustu nóttu. pað var ekkert undarlegt við
það, fanst mér. — En mér datt margt í hug.
“Sc-gSu mér nokku'ö frænka mín,” sagði eg eftir að hafa
brotið heilann um þetta nokkura stund. “Veiztu, um hvað
bréfið er, sem hún skrifar á hverri nóttu?”
“Nei. Hún íþegir á rneðan hún skrifar bréfið, og svo
lokar hún því. Og þó eg sæi það opið, mundi eg hvorki
geta lesið það né skilið það. En eg veit, hverjum hún er alt
af ao skrifa til, því að eg sé á hverjum morgni nafnið, sem
er á umsiaginu.”
“Og hverjum er hún alt af að skrifa?” spurði eg.
“pað er nú eitt af því einkennilega við þetta, og sýnir að
Mabel er í hjarta sínu góð og trúrækin, þó hún sé eitthvað
rugluð, því að öll þessi bréf, sem hún skrifar í svefni, eru
slíluð tií guðs sonar. — Á hverjul umsiagi stendur með fall-
egri rithönd: J. Godson, Esq., Winnipeg, Man.
“Gcdson?” sagði eg. “Ertu alveg viss um, að það sé
GODSON, naínið, sem hún skrifar á hvert umslag?”
“Eg er alveg viss um það,” sagði frænka mín. “Og
það er líka Godson, sem hún hrópar á, þegar hún talar um
gull' í svefninum. Eg hefi, svo oft heyrt hana segja: Gull,
guil, gull! Eg sé það! Eg sé það! Við Rauðá! Við Rauðá!
Kcm þú, kom þú, kcm þu, kom þú!” (Hún segir það æfin-
icga fjórum eða fimm sinnum), “ó, kom þú, Godson!”
“Eg fór aftur að hugsa. Og nú kom ýmislegt alveg
nýtt upp í huga mínum.
“Gjörðu eitt fyrir mig, frænka mín,” sagði eg alt í einu.
“Láttu mig með einhverju móti vita, næst semþú verður þess
vör, að Mabel fer út úr húsinu um hánótt. Eg ætla að fylgja
henni eftir.”
“Eg skal gjöra það,” sagði frænka mín. “Eg skal
berja hægt á hurðina á herberginu þínu, og vekja þig. En
eg ætia að fara með þér.”
“Jæja! Við skulum bíða, róieg þangað til,” sagði eg.
Og við töluðum ekki meira um það í þetta sinn.
Nú liðu þrjár eða fjórar vikur. Aliur snjór var horf-
inn, jörðin var orðin þíð, og grundirnar voru að grænka.
p& var það eina nótt stuttu eftir miðnættið, að eg vaknaði
við það, að drepið var hægt á hurðina á herberginu mínu.
Eg klæddi mig í mesta flýti og gekk fram í ganginn. par
var frænka mín fyrir, og hafði hún dökka kápu yfit sér.
“Mabel er nýfarin út,” hvíslaði frænka mín að mér.
Við læddumst nú út á pallinn, sem var fyrir utan dyrn-
ar, biðum þar dálitla stund, og fórum svo' ofan stigann með
mestu hægð. — pað brakaði jafnan og brast í þeim stiga,