Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 19

SYRPA
17
eSa sex ái'um áður en íslendingar byrjuðu að flytja sig til
Canada. En engin vissa var ;þó fyrir þessu. Einhver þóttist
hafa séð hann í Milwaukee, haustið 1872, og nokkurir vissu
til þess„að hann hafði verið í Chicago, árið 1875. Og öllum
bar saman um það, að hann væri á sífeldu ferðalagi, að hann
ferðaðist aldrei með jámbrautarlestum, heldur færi hann alt
fótgangandi, eins og Gyðingurinn gangandi, að hann hefði
ekkert meðferðis nema dálitla handtösku, og að í töskunni
væri ekkert nema sýnishorn nokkurra bóka, sem hann var
að fá áskrifendur að. — petta var alt, sem fslendingar í
Winnipeg þóttust vita um hann. Og sumir kölluðu hann
íslendinginn gangandi, þegar þeir töluðu um hann á bak, en
Mr. Æland, .þegar þeir ávör.puðu hann.
f Winnipeg sást hann aldrei án þess, að halda á tösk-
unni. Hann horfði hátt, var mjög glaðlegur og kurteis í við-
móti, gekk æfinlega hægt og var sérlega kempulegur á velli.
Einu sinni spurðu drengir nokkrir hann, af hverju hann gengi
jafnan svo hægt. “Mér liggur ekkert á, drengir mínir”,
svaraði hann brosandi, “því að eg á alla jörðina.” — petta
þótti kátlegt svar, og sumir gátu þess til, að hann mundi að-
hyllast kenningar jafnaðarmanna. öðru sinni var hann
spurður, hvernig á því stæði að hann ferðaðist aldrei með
járnbrautarlest. “Eg er hvorki nógu ríkur né nógu heilsu-
hraustur til þess, að ferðast öðruvísi en fótgangandi,” svar-
aði hann. En sumir gátu þess til, að hann mundi vera um
of sparsamur. Samt tóku menn brátt eftir því í Winnipeg,
að hann var fljótur til að rétta bágstöddum hjálparhönd. —
Einu sinni var hann beðinn að gefa fátækri ekkju nokkur
cents. “Hvað gaf sá mikið, sem mest gaf ekkju þessari?”
spurði hann. “Fimm dollara,” var svarið. pá rétti hann
fram tíu dollara. Menn sögðu þá, að til væru góðar taugar
í honum.
Eg var viðstaddur í það eina sinn, sem hann kom fram á
samkomu meðal fslendinga í Winnipeg. Hann hélt iþar langa
og snjalla ræðu, og menn sögðu að hann mælti á góðá ís-
lenzku. Mörgum var sú ræða minnisstæð, því að hann lagði
Vestur-íslendingum góð ráð. Ilann skifti ræðunni í fjóra
kafla, og endaði hvern þeirra með þessum orðum: “En hvað
sem öðru líður, þá látið þér 'börnin yðar fá góða mentun!”
Hann áleit, að framtíð fslendinga í þessu landi væri aðallega
undir því komin, að börnin þeirra næðu hárri skóla-mentun,
eða lærðu land'búnað, eða eitthvert handverk, sem allra fyrst,
en hættu að vera algengir þjónar. “Ef ibörnin yðar ná góðri
mentun,” sagði hann, “þá komast þau til metorða og valda
í þessu góða landi; en ef þau mentast ekki, verða þau og börn