Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 21

SYRPA 19
fæði og ’húsnæði um hríð, þó eg reyndar væri búinn að frétta,
að hann héldi vanalega til á hinum allra dýrustu hótelum.
“Eg þakka þér innilega fyrir þessa leiðbeiningu”, sagði
hann, þegar eg var búinn að segja honum til vegar með mik-
illi nákvæmni. “Segðu húsmóður þinni, að eg komi í hús
hennar að öllu forfallalausu á morgun, einhvern tíma á
milli hádegis og nónbils. Eg hefi þegar komið á flest íslenzk
heimili hér í borginni nema hennar. — Vertu í guðs friði.”
Hann tók í hönd mína, brosti blíðlega og gekk út.
Daginn eftir, þegar klukkan var um tvö, og frænka mín
var nýbúin a$ taka af borðum, kom þessi einkennilegi maður
í skakka-húsið og 'bar litla tösku í vinstri hendinni. — Eg
hafði ekki farið til vinnu minnar þann dag, að líkindum aðal-
lega vegna þess, að eg vildi vera heima, þegar herra Island
kæmi þangað. Hver vissi, nema hann ætlaði að tala um fleira
við frænku mína, en bara fæði og húsnæði? Gat ekki skeð,
að hann hefði frá einhverju að segja, sem var markvert og
nýstárlegt, þar sem hann var sagður að vera dularfullur æf-
intýramaður? Eg veit, að lesarinn hefir það ávalt hugfast,
að eg var á þessum árum forvitinn með afbrigðum.
Frænka mín tók vel á móti manni þessum og bauð hon-
um strax inn í borðstofuna, því að þangað bauð hún jafnan
gestum sínum. Eg var þar fyrir, þegar hann kom inn.
Hann þekti mig undir eins, heilsaði mér sérlega vingjarnlega
og gat þess, að eg hefði vísað sér mjög vel til vegar. — Eg
bjóst strax við, að hann mundi bera upp erindi sitt, og annað
hvort biðja frænku mína um húsnæði, eða bjóða mér ein-
hverja bók til kaups. En liann gjörði hvorugt. Hann talaði
um eitt og annað, spurði frænku mína um ætt hennar og
æskustöðvar, og vildi vita, hvað borðmennirnir hennar hétu,
og hvaðan af íslandi þeir væru komnir. Hann sat hjá okkur
í borðstofunni í fullan klukkutíma, drakk tvo bolla af góðu
kaffi og borðaði pönnukökur með. Og lengi virtist mér að
erindi hans í skakka-húsið væri eingöngu það, að vita, hverra
manna frænka mín væri. En þegar hann var að ljúka við að
drekka kaffið, sagði hann við frænku mína:
“Eg ætla að segja þér nokkuð, góða kona: Eg á brýnt
erindi við þig.”
“Einmitt það!” sagði frænka mín og roðnaði ofurlítið í
framan.
“Eg þarf endilega að spyrja þig að nokkru,” sagði herra
Island.
“Rétt er það!” sagði frænka mín og roðnaði enn meira í
framan.