Syrpa - 01.01.1922, Síða 34

32
SYRPA
svör hans á minnishlöð sín, og hefir víst skömmu síðar sent
skýrslu um það til yfirvaldanna.
Ekki mintist herra Berg einu orði á fjársjóðinn, á með-
an Faðir Henri var þar inni hjá okkur, og ekki gat hann
neitt um bréfin, sem hann hafði skrifað til systur sinnar á
íslandi; og hann nefndi ekki einu sinni vin sinn, hann Will-
iam Trent, á nafn. En hann sagði frá manni, er Daníel
Wilde hét, einum af hásetum skipsins, sem sökk. Sá maður
hafði komist lífs af á land og orðið 'herra Berg samferða alla
leið til Fort Garry og ætlaði að dvelja þar til vors. — Herra
Berg hafði aldrei sagt mér neitt frá þessum manni. Og
þykir mér það kynlegt, þegar eg hugsa um það nú. Og líka
þykir mér það undarlegt, að hann skyldi heldur trúa mér
fyrir leyndarmáli sínu en sjálfum ábótanum, eða þá Bróður
Jean, sem var læknir klaustursins. Og svo er enn eitt, sem
mér þykir næsta eftirtektarvert, og það er það, að herra
Berg skyldi ekki, meðan hann hafði krafta til, skrifa bi'óður
William Trents og láta hann vita um fjársjóðinn. pað
bréf gat hann falið lögreglustjóranum í Brooklyn á hendur,
ef honum sjálfum var ekki kunnugt um heimilisfang manns-
ins.
Eg hefi nú gleymt flestu af því, sem herra Berg sagði
Föður Henri, því að eg setti það ekki á mig, og mér kom
ekki til hugar, að skrifa neitt af því í minnisbók mína. En
eg man, að hann sagði að skipið, sem sökk, hefði heitið
“Galahad”, og að nafn skipstjórans hefði verið Jeremías
Gale.
Og aldrei datt mér í hug að spyrja herra Berg, hvað
systir hans héti, og hvar á íslandi hún ætti heima, eða hvað
maðurinn hennar héti, og í hvaða stöðu hann væri. Alt,
sem eg veit um systur hans, er það, að hún var gift kona
norður á íslandi, og að bróðir hennar hafði ekki frétt neitt
um hana í mörg ár. — pað var eins og hann væri viss um,
að hún væri enn á lífi, þegar hann skrifaði bréfin til henn-
ar þenna vetur. Og aldrei lét hann það í ljós, að hann ótt-
aðist að bréfin hans misfærust.
Herra Berg þyngdi nú óðum. pann 12. aprílmánaðar
var hann með köflum sárþjáður, og bragðaði ekkert nema
blátt vatnið. pann 13. apríl talaði hann mikið á útlendu
máli, sem var að líkindum íslenzka, og þóttist eg vita, að
hann væri að lesa bænir og sálma. Heyrði eg hann oft og
einatt nefna nafn Guðs sonar og segja við og við “Amen!”
Á Tibúrtíusmessu (14. apríl) andaðist hann. pað var
rétt um sólsetrið, og var dýrðlegur roði í vestrinu. Og var
eins og gullkóróna væri þar, um fáein augnablik, sem sólin