Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 51

SYRPA
49
aldrei getað fundið mig að máli né liðsint mér á nokkurn
hátt. Sýndi hann foringjanum fram á það, að þar eð eg væri
á engan hátt viðriðinn deilur Rauðárdalsmanna, og þar eð eg
væri skipbrotsmaður, allslaus og framandi í framandi landi,
og þar eð heilsa mín væri að þrotum komin og dauðans sigð
yfir höfði mér, þá hlyti það að mælast mjög illa fyrir, ef ekki
væri snarlega brugðið við og eg fluttur til bæjarins St. Paul,
þar sem eg gæti fengið inngöngu í sjúkrahús. Sótti þessi
góði maður mitt mál með miklum áhuga, og dáðist eg mjög
að einurð hans og hugrekki, því að þess ber að gæta, að hann
var ekki í liði uppreistarmanna, heldur einn af föngum þeirra.
Virtist mér tvísýnt vera á því um stund, að foringinn tæki
það til greina, sem umboðsmaðurinn hélt fram, því að hann
lét oftlega brúnir síga og kreisti saman sínar varir1. En að
lokum skipaði hann svo fyrir, að mig skyldi flytja á góðum
sleða suður til St. Paul, og skyldi búa um mig eins vel og tök
væri á. Voru tveir ungir menn til þess valdir, að flytja mig.
Hét annar Godson (sá, er eg áðan nefndi), en hinn hét (eða
heitir) Villon. Áttu þeir að hafa tvo sleða og sex hunda
fyrir hvorum. Mun erindi þeirra með fram hafa verið það,
að fara með áríðandi bréf frá foringja uppreistarmannanna
til vina hans í Bandafylkjunum.
En við lögðum ekki strax á stað. Varð eg að bíða fullar
þrjár vikur innan víggirðinganna í Fort Garry. Og veit eg
ekki, hver orsök var til þess. Var mér sagt að reynt hafi
verið til að fá pláss handa mér í sjúkra-skálanum í klaustrinu
St. Boniface, sem stendur örstutt frá víginu; en þar hafði þá
verið svo þröngt, að engin tiltök voru að koma mér þar fyrir.
— Var eg látinn gista í litlu herbergi, sem var uppi á lofti
í húsi því, er notað var sem fangelsi fyrir hina herteknu
menn. Og voru rammgjörðar slár fyrir gluggunum. Einn
fanganna var látinn vera í herberginu hjá mér. ]7að
var ungur maður, bjartur yfirlitum og mjög svo
höfðinglegur sýnum. Hann hafði verið hneptur í
fangelsi um haustið, og það eitt til saka unnið, að
hann vildi ekki ganga í lið með uppreistarmönnum. Fann
eg það brátt að hann hafði frómt og siðsamt hjarta, og að
hann var allra manna hugprúðastur. Hann virtist verða
mjög glaður er hann vissi, að eg var íslendingur, og sagði
hann að eg og hann værum frændur, því að hann væri í Orkn-
eyjum fæddur og gæti sína ætt rakið til Norðmanna. Var
hann sérlega fróður um goðasagnirnar norrænu og íslend-
ingasögurnar sumar. Sagði hann mér frá lávarði einum
írskum, er farið hafði til íslands, annaó 185'6. Og 'hafði lá-
varður sá ritað eina langa bók um þá för, og loflega um hina