Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 61

SYRPA
59
eyjar að vekja hana, og leggja á stað, og reyna að komast
heim til sín um kvöldið. En þegar þeir komu inn í herberg-
ið, var bún öll í burtu.”
“0g hafði hún þá komist út um gluggann?” spurði eg.
“Nei; það hafði ekki verið rótað við glugganum.”
“Ekki hefir hún farið út um dyrnar?” sagði O’Brian.
“Ekki það heldur,” sagði Madeleine Vanda.
“Hún hefir komist út um þakið,” sagði herra Island.
“pú átt kollgátuna,” sagði Madeleine Vanda og brosti.
“Sóley hafði farið út um þakið á húsinu — en þakið er flatt,
eins og þið vitið.”
“Einhver hefir komið henni til hjálpar?” sagði O’Brian.
“Já, auðvitað,” sagði Mtadeleine Vanda. “pað var unn-
usti hennar, hann Stóri-Úlfur, sem hjálpaöi henni. Hann
hafði höggvið með öxi sinni stórt gat á þekjuna á húsinu, og
þar hafði hann náð stúlkunni út, og þegar dagur rann, hafa
þau verið komin langt út á sléttuna, þar sem Assiniboine-
kapparnir hafa beðið þeirra. En bræðurnir reyndu aldrei
framar til að ná systur sinni úr höndum Stóra-Úlfs.”
“Var það ekki skrítið,” sagði eg, “að enginn í húsinu
skyldi verða var við það, að verið var að höggva gat á
þakið ?”
“það var alt eðlilegt,” sagði Madeleine Vanda, “því aö
hávaðinn í þeim Jesse og Robert var svo mikill, að undrum
sætti, og enginn af heimilisfólkinu og gestunum hugsaði um
neitt annað en áflogamennina.”
“Og þeir hafa að líkindum verið liðsmenn Stóra-Úlfs,”
sagði O’Brian.
“Á því er ekki minsti vafi,” sagði herra Island.
“Nú langar mig til að spyrja þig að nokkru, frú Lc Tur-
neau,” sagði O’Brian, “og það er þetta: Manstu hvort að
nokkurt eikitré stóð hér skamt fyrir norðvestan húsið, þegar
þú áttir hér heima?”
“Hvort eg man það?” sagði Madeleine Vanda, og það brá
gleðibjarma yfir andlit hennar. “Já, vel man eg eftir eikinni
þeirri. Ilún var svo laufprúð og svo fögur og svo slcuggsæ\
að unun var að sitja undir henni i forsælunni, þegar heitt var
á sumrin. pað þaut undarlega í greinum hennar, þegar
golan fór hér um nesið, og það skrjáfaði þar í laufinu, eins
og það skrjáfar í fjöðrum þeim og skúfum og kögri, sem er
á hátíða-búningi Indíána-kappanna, þá er þeir renna á skeið
á sléttum velli. Eg sat þar oft ein á sumarkvöldum, og
þá fanst mér á stundum, ef það þaut hægt í laufinu, að eikin
vera orðin að ungum Indíána-kappa. Mér fanst hann beygja
sig niður að mér. Mér heyrðist það skrjáfa í kögrinu á