Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 62

60 SYRPA
herðum hans. Og það var eins og hann væri stöðugt að
hvísla í eyra mér: ‘Sei-sei!!1 Sei-sei! Sei-sei!’ — pá datt
mér ávalt í hug það, sem hún mamma míai sagði mér um
þessa fögru eik, þegar eg var barn.”
“Gaman væri að heyra um það,” sagði eg.
“J?að er nú ekki löng saga,” sagði Madeleine Vanda, “og
hún er svona: — Einu sinni var ungur og hraustur Indíána-
höfðingi, sem Svanur hét. Hann átti heima um fimtíu mílur
hér fyrir austan. Hann var hreinhjartaður og aðhafðist
aldrei annað en það, sem var gott og drengilegt. Og íþess
vegna hafði guðinn Manitú miklar mætur á honum, og taldi
hann með ástvinum sínum. En Svanur átti svarinn óvin,
sem hét Örn og var voldugur höfðingi og kaldrifjaður. Ein-
hverju sinni var Svanur á dýraveiðum hér langt vestur á
sléttunni, og var einn síns liðs. pá kom Örn þar að honum
með marga menn, og ætluðu þeir að taka hann höndum og
pynda hann til dauða. En Svanur var allra manna fóthvat-
astur, og hljóp hann suðaustur sléttuna, eins og fætur hans
toguðu, því að hann vissi, að hann mátti ekki einn við svo
mörgum mönnum. peir, Örn og menn hans, voru allir ríð-
andi á góðum hestum, og sóttu þeir ákaft á eftir honum.
Gekk hvorki sundur né saman með þeim, fyr en þeir komu
hingað á nesið. pá var Svanur orðinn svo móður og mátt-
farinn, að hann treysti sér ekki til að synda yfir Rauðá, sem
þá var í vexti, bæði breið og straumþung. Svanur nam
staðar skamt frá ánni og hrópaði á guðinn Manitú, og bað
hann að hjálpa sér, því að sig hrylti við að lenda í höndum
óvina sinna. — “Eg get á svipstundu breytt þér í fugl, fisk,
eða tré”, sagði guðinn Manitú, “en eg get ekki breytt þér
aftur í mann. Hvert af þessu viltu vera?” pá svaraði
Svanur og sagði: “Óvinir mínir skjóta fugla og veiða fiska,
en þeir fella aldrei fullvaxið eikitré. Breyttu mér því í eiki-
tré.” “pað skal svo verða,” sagði guðinn Manitú; “en fyrst
skaltu samt skjóta ör af boga þínum eins langt og þú getur.”
Og Svanur skaut ör af boga, og féll hún til jarðar sextíu og
þrjú fet þaðan sem hann stóð. “Nú hefir þú markað út
þann hring, sem þér skal helgaður á meðan þú stendur sem
eikitré hér á nesinu,” sagði guðinn Manitú, “og skal unaðssam-
legur töfrakraftur streyma út frá þér, sextíu og þrjú fet í
allar áttir, og hafa heillarík áhrif á alla góða menn og skepn-
ur, sem koma inn á það svið. pessi reitur skal vera griðastaður
allra saklausra manna og dýra, sem flýja hingað undan ó-
vinum sínum, eins lengi og eikitréð stendur !hér.” — f sama
vetfangi komu þeir, örn og hans menn, þar að, og ætluðu að
grípa Svan höndum. En hann var þá alt í einu horfinn, rétt