Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 63

SYRPA
61
eins og hann hefði sokkið þar ofan í jörðina. Og þar sem
þeir höfðu séð hann standa, gnæfði nú fögur og tiguleg eik,
sem breiddi út laufprúðar greinar í allar áttir. — “Hann
hefir hlaupið fram af bakkanum og í ána,” sagði Örn gremju-
lega, “og hann kemur ekki upp að eilífu!” Og sneri hann
heim aftur illur í skapi, og menn hans með honum. — En
eikin stóð á bakkanum ein og afskekt, eins og góð og trú
hollvættur, og allir, sem sáu hana, dáðust að fegurð hennar
og tign. Og stundum, þegar menn fóru fram hjá í ljósa-
skiftunum, þá sýndist þeim ungur og vöxtulegur og skraut-
búinn Indíána-höfðingi standa undir eikinni og benda austur
til árinnar. En þá er menn gegu nær, hvarf hinn ungi mað-
ur með öllu. — Og svo liðu hundrað ár, þá voru hvítir menn
komnir hingað á nesið. Einu sinni töpuðu þeir hesti, og
þóttust þeir vera vissir um, að Indíáni nokkur hefði stolið
honum. Tóku þeir hann höndum og báru á hann sökina, en
■hann meðgekk aldrei. Samt dæmdu þeir hann til dauða, og
átti eikin laufprúða að vera gálgimvhans. Leiddu þeir aum-
ingja manninn þangað í rökkrinu, bundu hendur hans á bak
aftur, settu snöru um háls honum, og fleygðu öðrum enda
hennar yfir eina greinina á trénu. En þegar þeir drógu hann
upp frá jörðu, þá brotnaði greinin, hendur Indíánans urðu
lausar, hann náði snörunni skyndilega fram af höfði sér, og
hljóp eins og viltur hestur fram af bakkanum og út í ána.
Og þetta gjörðist alt með svo skjótri svipan, að hinir hvítu
menn vissu ekki fyr en Indíáninn var kominn langt út á ána.
Hann komst yfir um heill á húfi, og sáu hinir hvítu menn
hann aldrei framar. En daginn eftir kom það í ljós, að Indí-
áninn hafði verið saklaus af þeim glæp, sem á hann var bor-
inn, því hestinum hafði aldrei verið stolið, heldur hafði son-
ur eigandans tekið hann í leyfisleysi og farið á honum suður
til Pembina til að finna unnustu sína, sem átti þar heima. —
Og þannig var það ávalt, að það var eins og eikin héldi vernd-
ar-hendi yfir öllum, sem komu í námunda við hana, svo framt
að þeir væri saklausir. Og eins var það um hvað eina, sem
maður skildi þar eftir, eða faldi þar, svo framt að það væri
frjálst, þá fanst það ávalt aftur, en tapaðist aldrei, hversu
lengi sem það lá þar.”
Nú litu þeir O’Brian og herra Island hvor til annars.
“En veiztu það, frú Le Turneau, að þessi óviðjafnanlega
eik er nú með öllu horfin héðan af bakkanum ?” sagði O’Brian.
“Já, eg tók eftir því áðan, þegar eg steig út úr vagnin-
um,” sagði Madeleine Vanda. “En eg man það glögt, að hún
stóð hér með fullum blóma, þegar eg fluttist með foreldrum
mínum burtu úr Rauðárdalnum, vorið 1870.”