Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 66

64
SYRPA
gangstéttina, sem var úr plönkum (og :það loftaði undir
hana), þá urðum við brátt vör við eikar-rót, og hafði eikin
verið höggvin niður við mold, og var rótin enn að mestu ófú-
in. — Frá þessari rót mældi nú O’Brian fimtán fet (ö yards)
beint í austur (eftir sömu l'ínu og hann hafði áður mælt út),
og rak þar niður staur, og var staurinn að eins þrjá þuml-
unga frá norðvestur-horninu á skakka-húsinu. En skarðið,
sem var í bakkann, var í þráðbeinni línu við staurinn og hús-
tóttina hinum megin árinnar.
“Hérna mun það vera,” sagði O’Brian í lágum hljóðum
við herra Island; “og það verður að grafa eftir því að innan—
í kjallaranum.”
Aldrei hafði eg séð O’Brian eins léttan á fæti og kátan
og nú. }?að var eins og hann hefði á fáum augnablikum
yngst um þrjátíu ár eða meira. Augun hans dökku lýstu því,
að í huga hans og hjarta var sól og sumar og fögnuður. Og
hann næstum hoppaði af kæti.
“Nú er þessu þínu starfi lokið, frú Le Turneau,” sagði
hann brosandi og lagði tíu-dala seðil í lófa hennar.
“Hvaða vitleysa er nú í þér, herra O’Brian!” sagði Míade-
leine Vanda og ætlaði ekki að taka við seðlinum. “Heldurðu
bara, að eg ætli að fara að taka við peningum fyrir að aka
hingað í skrautlegum vagni og skoða æskustöðvar mínar?”
“pú átt þessa dali og meira til,” sagði O’Brian blíðlega,
“því að þú hefir í dag gjört mér og vinum mínum stóran
greiða. Iiefðir þú ekki vísað mér á eikar-rótina fyrir vestan,
þá myndi eg ekki á morgun kaupa þetta skakka hús og lóð-
ina, sem það stendur á.”
“Nú, er það svoleiðis!” sagði Madeleine Vanda og brosti.
“En samt á eg ekki þessa peninga.”
“Jú, þú átt þá með öllum rétti — og mikið meira,” sagði
O’Brian, og hann dansaði í kringum hana. “Og nú ætla eg
að styðja þig á meðan þú stígur upp í vagninn. Og ökumað-
urinn veit, að hann á að flytja þig heim að dyrunum á húsinu
þínu. Og skilaðu hjartans kveðju minni til þíns ástkæra eig-
inmanns og elskulegu barna.” Og hann næstum lyfti 'henni
upp í vagninn, eins og hún væri lítil stúlka.
pví næst kvaddi Madeleine Vanda okkur öll (O’Brian,
herra Island, frænku mína og mig) og hélt á stað heimleiðis
í leiguvagninum skrautlega. Og hjartans óskir okkar allra
flugu á eftir henni eins og stór hópur af drifhvítum dúfum.
“Jæja, þá!” sagði O’Brian við okkur, þegar Madeleine
Vanda var lögð á stað. “Nú veit eg með fullri vissu, að fjár-
sjóðurinn er loksins fundinn; og hann er undir norðvestur-
horninu á þessu skakka húsi, og einmitt þar sem stúlkan hún