Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 69

SYRPA 67
verður ávalt, fegursti og elskulegasti kafli ársins í Rauðár-
dalnum.
Frænka mín bauð öllum þessum glöðu gestum upp á loft,
og hélt okkur verulega veizlu, á íslenzka vísu: — gaf okkur
súkkulaði og kaffi og pönnukökur og kleinur og alls konar
góðgæti, sem hér yrði oflangt upp að telja. Og herra Island
hélt yfir borðum langa og snjalla ræðu á ensku, og sagði
meðal annars, að jörðin skilaði því æfinlega aftur, sem henni
væri falið til geymslu. — ^Arnór og Edna þökkuðum öllum
fyrir hjálp og vináttu. Og öllum kom saman um það, að
enginn ætti meiri þakkir skilið af þeim, heldur en hinn látni
farmaður og ágætismaður Hálfdan Arnórsson Berg. — Ekki
var Madeleina Vanda heldur gleymt. Viðurkendu allir, að
henni væri það að miklu leyti að þakka, að fjársjóðurinn
fanst. Og má vel geta þess hér, 4að rétt fyrir jólin, 1886,
voru henni sendir fimm hundruð dalir í staðinn fyrir tvö
hundruð dali, sem Hálfdan hafði ánafnað henni, því að Edna
bætti þremur hundruð dölum við af sínu fé. Var það O’Brian,
sem afhenti Madeleine Vanda þessa peninga, og sagði henni
þá, hvernig 1 öllu lá.
Og um leið og O’Brian kvaddi okkur þetta minnis-
stæða, dýrðlega hátíðiskvöld, þá bað hann mig að segja
frænku minni — en ekki þó fyr en hann væri lagður á stað
heim — að þar sem hann væri nú eigandi skakka hússins,
þyrfti hún ekki að borga neina húsaleigu á meðan hún vildi
nýta að búa þar uppi á loftinu. — Kom þarna í ljós, eins og
oftar, hversu frábær mannkostamaður og höfðingi í lund
O’Brian var. — Mintist frænka mín hans ávalt með innilegu
þakklæti og vinarþeli. En eg og Arnór elskuðum hann og
virtum.------------
VIII.
Sögulok.
pannig fanst að lokum fjársjóður sá, er fólginn var und-
ir skakka-húsinu á Point Dauglas í Winnipeg. Og eru nú
þrjátíu og fjögur ár liðin síðan.
Og nú er fljótt yfir sögu að fara, því að eg hefi mjög
litlu hér við að bæta. En mig langar samt til þess, að lokum,
að minnast fám orðum á sumt það fólk, sem mest hefir komið
við sögu þessa. Enda hugsa eg að lesarinn vilji fá að vita,
hvað af því hefir orðið á endanum.
Er þá fyrst að geta þess, að þau Arnór og Edna héklu
suður aftur til Minneapolis tveimur dögum eftir það, að fjár-
sjóðurinn fanst. Báðu þau O’Brian, eins og áður er sagt, að
koma öllu þessu fé á banka í Winnipeg, og senda þeim svo
víxil á banka í Minneapolis, eftir að búið væri að draga frá