Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 87

SYRPÁ ö$
vissi af, var hatin farinn ah raula fyrir mUrtni sér lagiö; “Heims
um ból, helg eru jól.” Hljómurinn varö smám saman hærri og
sterkari, og aö síöustu söng hann i fullum rómi. Konan og Einar
litli tóku undir: “Heims um ból, helg eru jól” o.s.frv.
Meöan söngurinn stóö yfir, var huröin opnuö varlega i
hálfa gátt. I>egar liann var endaöur, kom lítil, ljót, luraleg mann-
vera inn í stofuna. Ilið langa svarta hár hans, sem var eins gróft
og taglhár, hékk niöur yfir enni hans. Langt inni i höfðinu, fyrir
ofan stórar og hvaplegar kinnar, sást glytta i tvö ósköp íitil hrafn-
svört augu, meö rauöum hringum í kring. Þaö var selaskyttan
Adluarak, frá þorpinu Kríhaluarfick, fjórar milur inn rneö firö-
inumj
“Nei, góðan daginn A—.” hrópaöi presturinn. “Hvað kemur
til, aö þú kemur hingaö til nýlendunnar á þessum tíma ársins?”
“Kringaligssuark getur ekki dáiö,” svaraði veiöimaöurinn.
“Er hann veikur?” spuröi presturinn.
“Dauöinn knýr á dyr hans, en hann hefir ekki fundið sálu
sinni friö.” 1
“Hvað er þaö þá, sem liggur honum helzt á hjarta, A.?”
“Hann biöur prestinn aö kotna og hjálpa sér til aö deyja.”
Presturinn þekti sóknarbörn sin nógu vel til þess að skilja, aö
á bak viö þessa stuttu yfirlýsingu var sálarneyð sjúklingsins fólgin.
Hann haföi orðið þess var áöttr, aö samvizka Grænlendinganna gat
vaknaö svo eindregið á dauöastundinni, aö hcnni var engan friö aö
finna, fyr en brauöinu haföi verið miölaö og hann haföi lagt hönd
sina, sem tákn fyrirgefningarinnar, á hiö sóttheita enni þeirra.
Kringalingsuack haföi veriö á flækingi um rnörg ár og lifaö óreglu-
söniu lífi, svo þaö kom prestinum ekki á óvart, þó aö eitthvað væri
setn lægi honunt þungt á hjarta.
Þaö hlaut aö veröa erfitt aö lcomast inn eftir til sjúklingsins
á þessurn tima ársins. Á Suður Grænlandi eru hundasleöar ekki
notaöir, en allar feröir eru farnar á sjó í opnurn bátum. Þess
vegna er ]taö óvanalegt, aö feröast aö vetrarlagi um þenna hluta
landsins. En ástæðurnar voru nú þannig, að ekki tjáöi aö fresta
ferðinni. Það var þó gott, aö enn þá voru fjórir dagar til jólanna.
Ef alt gengi vel, gat presturinn komist heim aftur fyrir hátíöina.
Hann afréð að fara af staö morguninn eftir.
Þaö var mikiö að gera á prestssetrinu um kvöldiö, að rindir-
búa feröina. Jóla undirbúningurinn hætti, en í staöinn var stóri
nestiskassinn tekinn ofan af loftinu. Vegna hinnar óstpöugu
veöráftu á Grænlandi, veröa menn að vera nestaðir a.m.k, til hálfs
mánaðar, þegar lagt er af staö frá nýlendunni. Þaö þurfti aö líta
eftir feröafötunum og svefnpokunum. Barnakennarinn var send-
ur út til aö safna saman ræöurum fyrir bátinn. Öll nýlendan komst
á hreyfingu, af því aö presturinn ætlaöi aö fara aö feröast,