Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 89

ÖYRPÁ 87
Presturinn fór ai5 hugsa um embættisbræiSur sina heima í
Danmörku. Jafnvel á vesturströnd Jótlands befSi veriö höfðingja-
líf að vera prestur, bjá þessu. En samt hefði hann ekki getað
óskað sér að skifta viö þá, er ha'nn sá alla þessa vesalings hálfviltu
menn, sem sátu í hrúgu í kringum hann í snjóhellinum á íshafs-
ströndinni. Hann fann, að þessir menn þurftu hans við, og hann
vildi ekki bregðast þeim. Það heyröi líka til hans starfi, aö lenda
í raunum ööru hvoru. Það var heldur ekkert aö því fyrir ungan
og hraustan mann, aö reyna þrek sitt viö og við. — Bara að konan
hans sæti nú ekki heima í nýlendunni og væri hrædd um hann. —
Út frá þessum hugsunum sofnaði hann í þeitn stellingum, sem
hann var—hálf-sitjandi og hálf-liggjandi. Þegar hann vaknaði
morguninn eftir, skreið hann út í hellismunnann að gá til veðurs.
En því miður—veðrið var óbreytt. Hann gat þess vegna búist
viö, að verða aö eyða jólakveldinu hér—þaö var annað kvöld.
Langar og ömurlegar voru stundir þessa dags, þar sem þeir sátu
og eyddu tímanum í þessu dimma og þrönga snjóbyrgi. Næstu
nótt gat presturinn ekki sofið. Hann lá og hlustaði eftir veörinu.
Var hann ekkert að lægja? Nei hinn sami, óaflátanlegi, ýlfrandi
þytur vindarins var þaö eina, sem hann fékk við þrá sinni. Und-
ir morguninn sofnaði hann samt um stund. Þegar hann vaknaði
aftur, var fyrsta hugsun hans um veðrið. Hann lagði sig allan
viö aö hlusta. Skjátlaðist honum, eöa var það í raun og veru satt?
Honum fanst aö bilið milli stormhviðanna vera lengra. Skyldi
veðrið vera að lægja? Þvi lengur sem hann hlustaði, |jess vissari
var hann um, að honum skjátlaöist ekki. Þegar orðiö var nokkurn
veginn bjart, skreið hann út úr hellinum til að litast um. Reyndar
var töluverð snjókoma enn þá, en þaö var samt auðséð, að veðrið
var að lægja. í kvöld var aðfangadagskvöld. Skyldi þeim auðnast
aö köfnast til manna bústaöa fyrir hátíðina? Hjarta hans linaðist
eitt augnak'lik. — Hvernig væri þaö nú, ef hann færi heim til konu
sinnar og barns? Hann gat þó meö sanni sagt, að æðri öfl hefðu
hindrað þessa ferð til sjúka mannsins. En þrekleysi hans stóð að
eins eitt augnablik.
Prestur á að ganga á Guös vegum, án þess aö taka tillit til
sinna eigin ástæðna.! Hann varð að lialda áfram, ef það var
mögulegt, — Um hádegisbilið, þegar veörið hafði lægt svo að hægt
var aö búast við að báturinn gæti staöiö af sér ósjóana, gaf hann
skipanir um aö setja hann fram og stefna til Krilaluarvik, — Græn-
lendingunum til stórrar skapraunar. Þeir höföu haldið aö prest-
urinn væri búinn að fá nóg af þessu ferðalagi og mundi snúa heim
á leið. ....
Ferðin varð erfið. Skipshöfnin varð að leggja alla sína
krafta fram til aö iberjast áfram þessar tvær mílur, sem eftir voru,
og presturinn sjálfur var aö því kominn aö hníga niður af þreytu.
Það var að byrja að dimma, og enn voru þeir ekki komnir alla
leið. En þeir hlutu nú að fara að komast þangað bráðum. Þeir
höfðu þá liklega ekki vilzt? Presturinn skaut tveimur merkja-
skotum með byssunni sinni, en einungis hið draugalega bergmál