Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 92

90 SÝRPA
Var þaö heitt hangikjöt og fleiri matartegundir. Rúm var i stof-
unni, skylclu þeir sofa þar prestarnir, og þjónaöi prestskonan þeim
til sængur. En áður en hún gekk burtu, hvíslaði séra Sigfús að
henni, að hún skyldi læsa stofunni að utanverðu, og sagði um leið:
“Eg hugsa að við höfum ekkert erindi út, hann séra Stefán minn
og eg.”
Þegar þeir voru háttaðir, langaði prófastinn, sem var dasað-
ur eftir ferðalagið, til að sofna, en séra Sigfús hafði svoi margt
að segja, að séra Stefáni var með öllu ómögulegt að sofna. En
sem tíminn leið, fór prófasturinn að kvarta um þorsta, en séra Sig-
fús sagði: “O-jæja, gæzkan min, eg er viss um að hún Ingveld-
ur mín hefur látið hjá okkur eitthvað til að drekka.” Svo þreyf-
ar hann á stofuborðið, en finnur ekkert, og 'hefur mörg orð um
hvað þetta f.iafi óheppilega tiltekist, aö hún Ingveldur sín skyldi
gieyma að setja drykkinn hjá þeim. En þá segir hann: “Svo er
hitt til að reyna að bjarga sér sjálfur, og ná í eitthvað til að svala
sér. ' Svo tekur hann i hurðina og þykist ætla að ljúka upp, en
þá er hún harðlæst, og lætur hann sem sér komi það á óvart, en
segir þór “Þetta gjörir vaninn, hún Ingveldur mín er ætíð vön
að læsa, þegar eg er ekki nema einn.” Nú voru allar bjargir bann-
aðar, þrengdi þorstinn þeim mun meira að séra Stefáni, sem leng-
ra leið, og ekki var heldur til að hugsa, að hann gæti sofnað fyrir
mærðinni úr séra Sigfúsi, kvartaði hann sárann, og sagði sér fynd-
ist þessar kvalir óbærilegar, iþá segir séra Sigfús: “Að sönnu
veit eg ráð, seini mér hefur á stundum orðið að góðu, í svona dauð-
ans vandræðum, en eg þori varla að nefna það við yður.” Próf-
astur spyr hvað það sé. “Það er að smakka á brennivini, þó
ekki væri nema einu sinni.” “Ekki mun eg það tilvinna”, segir
prófastur. En j)ó fór svo á endanum. að hann spyr séra Sigfús,
hvort hann hafi brennivín, játaði hann því og kom með fulla flösku
og segir við prófast: “Takið þér nú einn duglegan sopa, gæzkan
mín, og látið hvorki koma við tönn né tungu.”
Er þar fljótt yfir sögu að fara, að undir morgun, er flaskan
orðin tóm, en prófastur sofnaður útaf blindfullur.
Á sunnudaginn var bezta veður, og á vanalegum tima drífur
fólk að hvaðanæfa. Spyrja sumir, einkum heldri menn sóknar-
innar, séra Sigfús, hvort prófasturinn sé þar ekki. Prestur sagði:
“Að vísu er hann hér, en það stendur ekki sem bezt á fvrir
bonurn, hann er steinsofandi inn i stofurúmi, nýlega oltinn útaf
blind-þreifandi fullur. Hann gáði ekki að því “sauðurinn”, að það
er sitt livað, að halla sér út af i rúmið sitt á Valþjófsstað, ef eitt-
hvað út af ber, eða vera i embættis erindum norður á Jökuldal.”
Sem nærri má geta, brá mörgum i brún við þessa sögu, en á
j)vi voru engar bætur fáanlegar. Gekk svo fólk í kirkju, eins og
vant var. Embættaði séra Sigfús; fór alt vel fram og skipulega.
Að loknu embætti kom séra Sigfús inn til prófasts, sem þá var ný-
lega vaknaður, sárveikur á sál og líkama, og þóttist nú sjá alt eftir
á. en lét ei á því bera. Prestur var hinn bezti og bliðasti, aumkaði
hann prófast i hverju orði fyrir hvað hann hefði sofið fast, svo ó-
mögulegt hefði veriö að vekja hann með nokkuru móti. Prófast-