Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 93

SYRPÁ
Ur svjiraöi fáu til. h mánudagsmorguninn fór hann austur yfir
heiöi, heim til sin, er ei mieira sagt af sameign hans og séra Sig-
fúsar.
Þegar séra Sigfús var í Hofteigi, bjó GuSmundur Finnsson
bróöir hans á Skeggjastööum, þeir eru ihinu meginn Jökulsár, um
hálfa bæjarleiö utar, eða neðar í dalnum, en Hofteigur, samt má
sjá nokkurn veginn túnvinnu frá einum bænum til hins.
Þaö er í frásögn fært, aö einn sunnudag er Sigfús prestur
kom íir kirkju, aö -lokinni messu, hafi honum orðið litið yfir að
Skeggjastööum, og sér að þar er verið að bera inn töðu af mesta
kappi, varð honum þá að orði: “O-jæja, gæzkan mín, ])að er
öðruvísi fyrir honum Guðmundi bróður minum en mér, hann er aö
bjarga sér, en eg má standa i þessum andskota”.
Það var einhverju sinni öndveröan vetur, að sá orðrómur
barst til eyrna séra Sigfúsi, aö piltur og stúlka, vinnuhjú á Skeggja-
stöðum og trúlofuð, hefðu tekið sér það bessaleyfi að sofa saman.
Prestur gaf því lítinn gaum. Litlu siðar, var það snemma morg-
uns, svo aðeins þeir sem fyrst fóru á fætur á Skeggjastöðum voru
að klæöa sig, og í þeirra tölu var þessi umtalaði vinnumaður.
Ilann sat framan á rúmi sínu og var að klæða sig, en stúlkan var
fyrir ofan hapn og tæröi ekki á sér, þá keiiiur séra Sigfús upp á
pallinn, öllum á óvart, býður “góðan dag”, lýtur i kring utn sig,
snýr sér svo að vinnumannínum og segir: “O-jæja gæzkan mín,
sjaklan lýgur almanna rómurinn. Það er þá satt sem sagt er, að
þið sofið saman, þið ættuð þó að vita, að það er á móti Guðs og
manna lögum”. Heldur hann þar allsnarpa áminningar tölu yfir
þeirn. Vinnumaðurinn þagði, lauk við að klæða sig, og fer svo
ofan. Litlu síðar laumar ihanu að presti brennivins flösku. Ekki
er getið um samtal þeirra frernur, nema þegar séra Sigfús fer af
stað, klappar hann á herðarnar á vinnumanninum og segir:
“O-jæja gæzkan min. Líklega er ykkur ekki of gott að lúra
saman, það er þó aldrei svo í vetrar kuldanum, að það sé ekki hlýr-
ra þegar tveir eru i rúmi, heldur en þegar ekki er nerna einn.”
Einu sinni sem oftar, var séra Sigfús á húsvitjunarferð um
sóknina. Á Brú var gamall maður, sem aldrei hafði læs verið,
mun slíkt all víða hafa átt sér stað á þeim árurn. Prestur mun
hafa farið nærri um lestrarkunnáttu karlsins, en samt var sjálf-
sagt að reyna hann, og er karlinn engann stafinn þekkti, því siður
meira, ])á fer prestur að kenna honum að stafa og segir:—S—E
—'M, sem, og hafði karlinn það eftir, þá segir séra Sigfús: “Ó,
þú verður góður með tímanum, gæzkan min, svona lærði eg að
lesa, fyrst voru mér sýndir stafirnir, og svo fór eg að kveða að.”
Ekki er þess getið, að hann hafi yfirheyrt karlinn oftar.
í enibættistið séra Sigfúsar, var kvennmaður sem hét Þórdis
og var Pétursdóttir, niðursetningur eöa Kristfjármaður á Jökul-
dals og Hlíðarhreppi, með þeim ómögum er svo voru nefndir, var
lagt afgjaldið af Krist-fjárjörðunum, og átti það að vera þyngsti
ómaginn sem á hreppnum var, en stundum mun hafa borið út af
þvi.
Þórdís þessi var lengi í Hofteigi, hún var eitthvað biluð á