Syrpa - 01.01.1922, Síða 98

96
SYRPA
óöara eii þau eru inn komin, eru þau fangar, og engin von um
lausn.; Þau geta lifað þar dögum sarnan, en deyja á endanum og
jurtin nærir sig á þeim.
Önnur tegund jurta, sem eta kjöt, á heima i Norður-Evrópu
og Noröur-Ameríku. Hún er nefnd Sóldögg. Á blööum hennar
glitrar í sólskini kvoðukendur vökvi og verða þau hinurri falslausu
óvitringUm lrin voðalegasta tálbeita; því að jafnskjótt sem dýrið
litla hefir tylt sér á eitt þeirra, situr það fast og blaðið fer frá báð-
um hliðum að vefjast utan um herfangið. Næsta dag, breiðisr
blaöiö út aftur: er þá búið að næra sig á herfangi sínu.
Gullhringurinn.
Ensku blöðin skýrðu nýverið frá því, aö Sir Rider Haggard
hcfði gefiö forngripasafninu brezka gullhring, afar fornfálegan og
verömætan. Gullhringur þessi á að eiga upptökin að því, að hug-
ur þessa draumgefna manns snerist til skáldsagna ritunar. ,
Gullhringur sá er afar-iþungur, vegur á móts við átta til tíu
vanalega “giftingarhringa ’, og er allur grafinn ýmsum mefkjum
og myndum. Sir Rider segir sögu hringsins sjálfur í svofeldum
oröum:
“Þegar eg var drengur á níunda ári, naut eg kenslu heima-
kennara, er þá bar gullhring þerina. Hringur jjessi hafði verið
honum gefinn af gömlum skólabróður, og einkennileg saga hans
vakti ])á undir eins forvitni mina. Skeði þetta fytir 55 árum síð-
an, og svo virðist sem þessi vinur kennara míns hafi komið með
hringinn frá Mið-Ameríku — mig minnir frá Peru, en ekki þó
viss um það sé rétti staðurinn. Var ihann þá nefndur “Incas
hringur.”
liringurinn fanst í helli, i fornum stað, sem nefndur er
“Mount Sepulhchre”. Inni í helli þeim, eða grafhvelfingu, var
múmía af konungi, sem sat öndvert við stórt steinfcorð. Umhverf-
is borðið sátu tólf karlar og konur — líklega Incar líka—, sem dá-
iö höfðu, samkvæmt sögnum, fórnfæringardauða með konungin-
um. Þegar finnandi hringsins opnaði grafhvelfingu þessa, hrundu
múmíurnar saman og urðu að dufti. En hann nam fingurgull kon-
ungs á burt með sér; var það hringur sá, er hann siðar gaf vini
sínum.
Hringur þessi tók ímyndunarafl mitt heljartaki og vakti hjá
mér löngun til að semja skáldsögur. Eg leiddi fram myndina af
steinborðinu í sögunni “Námar Salómons”.
Fyrir skömmu ritaði eg aðra sögu — söguna “Sólarmærin"—
og kenrur hringurinn mjög við ’hana. Eg hafði þá ekki séð hann
í ^5 ár. Að sögu þeirri lokinni, mætti eg eitt sinn frænda fyrver-
andi kennara míns, sem nú er látinn, og inti eg hann starx eftir
hringnum. Eftir all-langa leit fanst hann, og var mér gefinn. Varð
eg þess þá vísari, að þrátt fyrir árafjölda liðinn síðan eg sá hring-
inn, hafði eg lýst honum nákvæmlega í síðustu sögu minni.
’ Eg bar hann í eina eða tvær vikur—en fanst, þar sem saga
hans er merk og hann hið mesta metfé, að hann ætti bezt heima í
eigu þjóðarinnar.”