Vekjarinn - 01.10.1904, Blaðsíða 13

13
nær sem þú etur af þvi, skaltu vissulega deyja".
En fyrsti alsœlutrúar prjedikarýnn sagði: „Pi!) mun-
uð vissulega ekki <)eyja“. Hann fann. að aðferð
hans hafði ágætan árangur; því þó að hann hefði
ekki nema einn áheyranda, þá tókst honum með
þeim eina áheyranda að eitra allan heiminn. Og
hann fann, að aðferð hans hreif svo vel, að hann
heflr jafnan notað hana síðan. Yilji djöfullinn koma
ungum manni til að syndga, þá byrjar hann enn á
þessum sömu orðum: „Er það satt, að Guð hufi sagt?u
— Ef ungur maður eða kona gefa sig vantrúnni á
vald, þá er líka optast nær úti um siðgœði þeirra.
Vantrúin kippir grundvellinum undan sjerhverri
þrekmikilli, göfugri og góðri lund. Jósef Barker
fyrverandi íorseti hins enska „alþjóðafjelags vantrúar-
manna", maður, sem ætti að vera ágætur heimildar-
maður í þessu efni, segir svo: „Jeg þekki þau voða-
legu áhrif, sem vantrúin hefir á lundeini manna.
Jeg hefl sjeð dæmi þess í lifl margra uugra manna,
hvað hún getur spillt þeim; og afleiðingin hefir
einatt orðið sú, að þeir hafa orðið alveg gjörspilltir,
bæði á sál og líkama.
önnur afleiðingin af vantrúnni er stjórnleysis-
stefnan.
Allir stjórnleysingjar eru vantrúarmenn. Þegar
hinn aumkunarverði stjórnleysingi, Vaillant, stóð á
höggpallinum i París, þá lýsti hann því yfir á síð-
ustu augnablikuuum, að hann væri vantrúarmaður.
Annar nafnkenndur stjórnleysingi, Louis Blanc, sagði: