Vekjarinn - 01.10.1904, Blaðsíða 48

48
áknfan blóðspýting. Og úr því var hún viss um að
stundin væri komin. Hún bað mig fyrir börnin
sín, og þegnr Grímur kom, bað hún hann um að
heita sjer því fyrir augliti Drottins að taka þau að
sjer, og gjörði hann það fúslega. Aumingjarnir litlu
voru að ieika sjer áhyggjulaus í næsta herbergi, og
bjuggust sízt við að mamma sín væri að fara al-
farin á brott. Yið sögðum þeim að koma. inn og
bjóða mömmu sinni góða nótt. Litli Ferdinant
lagði höndina á höfuð mömmu sinnar og sagði: „Jeg
skal biðja Guð að vera hjá þjer, svo að þú verðir
frisk aptur, og svo skal jeg vera góður drengur, svo
að hann vilji iofa mjer að koma i paradis".
Margrjet, leit þá til himins og sagði í fullkomn-
um róm: „Drottinn, Drottinn, þú, sem ert faðir
föðurleysingjanna, veittu mjer bæn mina! Leiddu
börnin min heim til þín!“ — Um leið kom blóðbog-
inn upp úr henni, hún andvarpaði: „Jesús! Jesús!“
Börnin fóru að hágráta, en móðirin gat ekki
huggað þau, hún var komin burt úr heimi táranna.
Elsku vina mín, dauðinn er alvarlegur, og bágt
eiga aumingjarnir, sem þá hafa enga vissu til að
styðjast við. Jeg get grátið, þegar jeg hugsa um
að hjer er allt í kringum mig fólk, sem er gagn-
tekið af vonleysi, eða lætur huggast af tálvonum
þegar það heyrir moldina. h'rýnja niður á kistur ást-
vina sinna. Og færi sjálft út i eilífa myrkrið, ef
dauðinn kæmi til þeirra að óvörum. — Og þó vill
það ekki trúa. — — En dýrmætt er að vera við-
búin og geta sagt bæði í gleði og sorg: „Jeg á
þegar eilifa lifið". f’ín elskandi vinstúlka María.