Vekjarinn - 01.10.1904, Blaðsíða 42

42
Maígi jet. hefir ratað í. Fornvinur manns hennar
skrifaði mjer, og jeg fór undir eins til Reykjavíkur,
og hefi verið hjá henni síðan. Jeg bjóst ekki við
góðu, en samt grunaði mig ekki, að jeg mundj
mæta annari eins eymd. Jeg hjelt fyrst að Mai-
grjet væri að verða brjáiuð, Þegar hún sá mig,
hrópaði hún;■ „Ó, að jeg hefði farið að ráðum
{jínum, og ekki gipgt Hermanni fyr en hann yav
orðjnn trúaður; nú er útj qm sálir okkar beggjaj"
Svo í'áfaði hún grátandi fiam og aptur um gólfjð,
Hún er ýmist alveg sinnulaus eða gagntekin af
örvæntingu. Ef hún getur ekki leitað að krossl
frelsárans bráðlega, er jeg hrædd um að húp konii
aldrei til sjálfrar sín.
Hún veit ekki enn, hversu mikill öreigi húr. er.
Jeg verð að tala við Grím kaupmann um, hvernig
hægt verði að segja henni frá því. — Hann reyn-
ist henni eins og bróðir, enda þótt Hermann heitinn
vildi ekki skipta sjer af honum siðustu árin. Mjer
hefir skjátlast mjög í skoðun minni á þeim manni.
Jeg hjelt hann væri hræsnari, en nú hefi jeg fund-
ið hjer mörg brjef frá honum, þar sem hann áminn-
ir Hermann heitinn um að sjá að sjer, og lýsjr
með brennandi áhuga fielsi Guðs barna, og eymd
syndarinnar. Jeg sje á því, að hann er trúaður i
fullri alvöru, enda ber öli framkoma hans vott um
það. —
Þú hugsar nú líklega, að jeg sje farin að hall-
ast talsvert að honum, en vertu róleg, vina mín,