Vekjarinn - 01.10.1904, Blaðsíða 15

15
til, að gamall vantrúarmaður hafi verið sœll og ánœgður?
Það hefirðu víst aldiei vitað. Þegar vjer vorum
eitt kveld staddir í bænum Invercargill, þá gekk þar
fram gamall maðui', rjett í því er fólkið var að
streyma út úr samkomusalnum. Aldrei hefi jeg sjeð
meiri þunglyndissvip yfii- nokkrum manni, að jeg
held, — hann var svo eymdarlegur og raunalegur
á svipinn, sem framast mátti verða. Hann kom
auga á mig og sagði: „Jeg er vantrúarmaður".
Jeg sagði: „Það þurfið þjer engum að segja, því að
svipur yðar sýnir ]>að. Jeg hefi. ekki í mörg ár sjeð
nokkurn mann óánægjulegri á svipinn", og jeg sagði
það satt. Daginn eptir fjekk jeg brjef írá honum.
Þar stóð meðal annars: „Jeg er allra mannaaum-
astur og ófarsælastur".
Hver eina,sti fríhyggjumaður finnur til þess,
undir niðri, að hann er vansæll.
„Beisku galli blandast æ
beztu unaðsstundir".
Og því er það, að vantrúin leiðir af sjer ör-
vænting og sjálfsmorð.
Vantrúin hýr livcrjinu manni vonarlavsa gröf. Einn
atkvæðamikill vantrúarmaður sagði einu sinni, að
hristindómurinn varpaði skugga yfir vöggunu og inyrkri
Vfir gröfina.
Ef þessi ,orð ,væru sönn, þá væri það kynlegt,
að þeir vantrúarmenn skuli vera eins margir eins
og þeir eru, sem vilja fá tniaða prjedikara til að
halda ræðu, ef einhver deyr af skyiduiiði þeirra.