Vekjarinn - 01.10.1904, Blaðsíða 43

jegr hefi nóg annað aft hugsa um. Hann kemur
reyndar opt hingað til að vitja um ekkjuna og
færa henni ýmsar nauðsynjar, en hann forðast
auðsjáanlega að tala nokkuð verulega við mig, og
fer opt út, þegar jeg kem inn. Mjer hefir dottið i
hug að spyrja hann, hvernig á því stendur, en hefl
hikað mjer við það, af þvj að hann kaun að m>s=
fskjjja það,
Annars má nú sjá greinilega, kæra vinstijlka,
hvað af þvj leiðir, að eiga vantrúaðan mann, pað
er enn þá hættulegra i rau-n og veru, en þegar ungu
stúlkurnar ætla að gjöra drykkjumenn að bindindis-
mönnum með þvi að eiga þá. fað er opt erfiðast
að vitna fyrir þeim, sem oss standa næstir, svo að
það hafi nokkur áhrif. — — Jeg veit þú biður fyr-
ir vinkonu okkar, og mundu einnig eptir mjer, að
jeg megi fá náð og krapt til að styðja hana.
Drottinn blessi þig. Þín eihl. vinstúlka
María Magnúsdóttir.
Reykjavík 2. júlí 1912.
Elsku vinstúlka!
Þú baðst mig að skrifa þjer sem fyrst, og
Segja þjer, hvernig Margrjetu liði. Því miður á hún
mjög erfitt enn. Hún er reyndar ekki eins sinnu-
laus og fyrst, og er farin að reyna að vinna fyrir
sjor og börnunum með fatasaum, en það hrekkur
»amt litið, enn sem komið er. Jón heitinn frá