Vekjarinn - 01.10.1904, Blaðsíða 16

ltí
Og annað er líka mjög kynlegfc. — Heflrðu nokkurn
tíma kynnzt manni, sem hefur verið kristinn í 50
ár, en hafl svo iðrasfc þess á sóttarsænginni og
óskað þess, að hann hefði verið vantrúarmaður?
Pað er þó hægur vandi að flnni dæmi þess, að frí-
hyggjumenn hafa iðrast og snúið sjer á banasæng-
inni. Tver frægir menn vestan hafs misstu bræður
sína. Annar þeirra var Ingersoll, atkvæðamesti fröm-
uður vantrúarmanna og guðsafneitunarinnar, en hitt
var hinn frægasti prjedikari, sem Vesturheimur hef-
ir átt, D. L. Moody. Báðir hjeldu ræður við gröf
bræðra sinna. Ræða Ingersolls var fjarskalega skipu-
lega samin og mælskan undraverð, en mjer fannst
samt, að hún væri raunalegasta rœðan, sem jeg liefði
nokkurn tíma heyrt. Siðast i ræðunni sagði hann:
„í fjarska sjáum vjer blikið af stjörnu vonarinnar".
Ha,nn var ekki nógu hreinn og beinn til að segja,
að það væri Betlehemsstjarnan. En er Moody stóð
við gröf síns elskaða bróður, þá sagði hann um
leið og hann leit niður í gröflna: „Dauði, hvar er
broddur þinnl Helviti hvar er sigur þinn ? Þökk
sje Guði, sem oss hefir sigurinn gefið fyrir Drottin
vorn Jesúm Kristu.
Vinir mínir, — það er syndin, sem varpar
myrkri yflr gröflna, en biblían dreiflr því myrkri
fyrir oss. Þó þú varpir burtu bibliunni, þá ertu
ekki laus við myrkrið að heldur; nei, þú verður
þá laus við hið eina,- sem varpað fær ijósi yfir
gröfina.