Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Síða 5

Staksteinar.
Þættir úr sögu Guómundar frá Nausti.
(Niðurl.).
Fyrir hádegi á sunnudaginn reri Guð-
mundur með Línu inn í Víðihólma, sem
lá kippkorn inn með landinu, andspænis
fcænum á Sandi. Veður var gott og Lína
lék við hvern sinn fingur. Guðmundur
hjálpaði henni upp úr bátnum og var svo
stimamjúkur sem framast mátti, en um
leið svo hátíðlega alvarlegur, að hún var
næstum því forviða. Hann gekk með
henni um allan hólmann, sýndi henni
fallegustu víðirunnana, æðarfuglahreiðr-
in og klettaborgina, þar sem álfarnir
áttu að búa. Lína varð hrifin af veðrinu,
útsýninu og fegurð náttúrunnar og sett-
ist niður frá sér numin undir einum
runnanum.
»Seztu hjá mér, góði; hér er svo inn-
dælt.«
Guðmundur settist við hliðina á henni.
»Ó, hvað hér er inndælt! Eg er svo við-
kvæm, að eg kemst við, þegar eg sé eitt-
hvað verulega inndælt.«
Guðmundur gat lítið sagt; viðkvæmni
°g fegurðarsmekkur Línu var svo langt
fyrir ofan hann, að hann komst þar ekki
i námunda. Auk þess mundi hann í svip-
lnn ekki eftir neinu inndælu hér á jörðu
^enia Línu sjálfri, en hann skorti einurð
fil að segja henni það.
»Hvaða klettur er þarna?« sagði hún
°g benti út með landi.
»Það er Dritskerið.«
Hún lét augun reika inn með landinu,
sneri sér að honum og benti inn eftir.
N- Kv. XXIII. ár. 7.-9. h.
»En þarna eru sker, — þarna«, og hún
teygði sig svo langt, að hún misti jafn-
vægið og varð að grípa í öxlina á hon-
um til þess að velta ekki á grúfu. En þá
snertingu þoldi hann ekki; hann varð
stokkrjóður og fór að titra. Hún tók ekk-
ert eftir því í fyrstu.
»Fyrirgefðu, góði; eg var að detta. —
Hvað sagðirðu að þessi sker hétu?«
Hann dró andann eins og hann væri
lafmóður, en svaraði engu. Þá leit hún
framan í hann og sá að hann var allt
öðruvísi en hann var vanur. Henni varð
á að brosa til hans. Þá missti hann
stjórnina á sér, greip um báðar hendur
hennar og kreisti þær af afli, svo að hún
rak upp hljóð af undrun og sársauka.
»Góði, góði; slepptu mér! Hvað er
þetta, Guðmundur?«
Iíann sleppti tökunum allt í einu; svita-
dropar stóðu á enni hans og hann titraði
allur af geðshræringu.
Lína stóð upp. Hún sagði ekki neitt, en
dustaði nokkur visin lauf af kjólnum sín-
um.
Guðmundur leit til hennar bænaraug-
um. Hún vatt til höfðinu.
»Það er naumast!« sagði hún með
þykkjusvip á vörunum, en glettni' í aug-
um.
»Mép þykir svo vænt um þig, Lína«.
Það voru einu orðin, sem hann kom upp.
»Það er nú hægt að sýna það öðruvísi
13