Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 12

104
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ínni. Hann gekk til hennar og heilsaði
henni.
»Komdu sæk.
»Komdu sælk.
»Ert þú frá Dældum?«
»Já«.
Hann settist á stein við laugina.
Stúlkan var að hamast að þvo, svo að
sápan freyddi upp á barma á balanum,
en öðru hvoru leit hún snöggvast til
gestsins.
»Þú ert Guðmundur frá Nausti. Það
var fallega gert af þér að koma; pabbi
varð því svo feginn«.
»Hvað heitirðu?«
»Eg heiti Una«.
»Og ertu dóttir Randvers?«
»Já«.
»Þykir þér ekki kalt að þvo úti í frost-
inu ?«
»Nei, eg er því svo vön«.
»Hver ber heim með þér balann?«
»Eg geri það ein, —- mig munar ekkert
um það; þetta er ekki nema stuttur spöl-
ur«.
»Viltu ekki að eg doki við og beri með
þér balann? Mér liggur ekkert á«.
»Það er vandi vel boðnu að neita, en
annars kann eg varla við að tefja þig,
þú hlýtur að vera orðinn þreyttur og
svangur«.
»Nei, nei, eg held eg þoli stundarbið«.
Una skifti um vatn, gutlaði og vatt
þvottinn í ákafa.
»Við höfum sézt áður, Guðmundur, —
manstu nokkuð eftir því?« sagði hún
brosandi, en leit ekki upp.
»Nei«, svaraði hann dræmt; »eg held
eg muni það ekki«.
»Það er varla von, — það var í hitt eð
fyrra vor. Manstu ekki eftir að þú fannst
hvítan böggul frammi í hólmanum og
komst með hann inn í faktorsbúð?«
»Jú, eg man það. Varst þú stúlkan í
gráu reiðfötunum?«
»Já, það var eg; — og þú vildir engin
fundarlaun taka«.
»Þó það nú væri, að eg færi ekki að
taka fundarlaun af þér fyrir ekki meira«..
»Það getur nú verið, en það var fallega
gert af þér samt. •—- — Eg man vel eftir
þér síðan«.
Guðmundur virti Unu fyrir sér. Hún
var meira en meðalkvenmaður á hæð og
þéttvaxin. Hún gekk rösklega að verki
sínu og hann sá sterklega handleggsvöðv-
ana hnyklast undir húðinni, þegar hún
vatt þvottinn. Andlitið mátti ekki frítt
kallast; augnabrúnirnar of litlar og ljós-
ar, til þess að svipurinn væri skýr; hún
var rauðbirkin og dálítið freknótt og nef-
ið var of langt til þess að andlitið sam-
svaraði sér vel; en þegar á allt var litið,
var ekki hægt annað að segja, en að hún
væri geðsleg stúlka og góðleg.
»Eg fer nú að verða til«, sagði Una og
fór að raða ofan í balann, og að stundar-
korni liðnu héldu þau af stað með balann
á milli sín. Guðmundi var vel tekið í
Dældum og borðaði sig saddan af mjólk-
urgraut og hangiketi.
Randver hafði búið í Dældum allan sinn
búskap og var talinn vel stæður. Jörðin
var dágóð, þótt ekki væri hún heyskapar-
mikil, en það bætti um að beitiland var
ágætt í stuttum dal, sem skarst suðvestur
i heiðina; þar voru beitarhúsin.
Baðstofan í Dældum var fremur lítil,
aðeins tvö stafgólf, en inn af henni var
rúmgott herbergi, sem síðar hafði verið
byggt; þar voru tvö rúm og þar sváfu
gömlu hjónin og Una. Herbergi þetta var
æfinlega kallað »húsið«. — út úr baðstof-
unni var annað lítið herbergi, nýlega
bygt, sem kallað var »litla húsið«, og þar
lá Jóhannes með fótinn reifaðan í um-
búðum. Á heimilinu voru þá ekki nema
hjónin og systkinin tvö, en á sumrin var
vant að taka eina kaupakonu og smala.