Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Síða 14

106
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
— eg þvæ æfinlega Jóhannesi bróður
mínum, þegar hann kemur votur af hús-
unum«.
Og svo varð að vera sem Una vildi.
Svo breiddi hún dúk á borðið og bar
inn diskana. Hún lét Guðmund borða með
hnífapörum og bar þetta svo snyrtilega
fram, að honum þótti nóg um. Einu sinni
sagði hann við hana:
»Þú þarft ekki að hafa svona mikið
við mig; þetta er allt of mikil fyrirhöfn
fyrir þig«.
»Heldurðu að mér detti í hug að láta
þig borða öðruvísi?« svaraði 'hún, »—þig,
kaupstaðarmanninn!«
Og því varð ekki heldur þokað.
Það var ekkert rusl, sem hann fékk að
borða í Dældum; það var nú öðru nær:
ket, nóg ket upp á hver-n dag, uppáhalds-
réttur Guðmundar, — reykt, saltað, jafn-
vel súrsað. Slíkt atlæti hafði honum
aldrei hlotnast á sinni æfi!
Aldrei hafði hann kynst neinni stúlku,
sem var neitt lík Unu. Hún bætti úr öll-
um þörfum hans óbeðið og aldrei heyrð-
ist hún segja ljótt orð, hvorki viljandi né
óviljandi. Ef eitthvað kom mjög flatt upp
á hana, þá sagði hún: »Ja — eg er hissa,«
en ef það gekk alveg fram af henni, skelti
hún á lærið og sagði: »Ja — eg er nú svo
sem aldeilis hissa«, eða öllu heldur: »Ja —
ég er nú sossum aldeili — sissa!«
Una hafði laglega söngrödd og þegar
hún sat við rokkinn eða var að bæta
plögg, var hún oft að syngja. Uppá,halds-
lög hennar voru tvö: »Þú sæla heimsins
svalalind«, og »Svíf þú nú sæta. —«
Það leið ekki á löngu þar til er Guð-
mundur var orðinn svo heimavanur í
Dældum, að það var eins og hann hefði
átt þar heima í mörg ár. Jafnvel gamli
Strútur, roskinn og feitur heimahundur,
fór að sitja um að sleikja hendur hans og
trítlaði með honum á beitarhúsin á hverj-
um morgni.
— Aðfangadagurinn var kominn. Guð-
mundur hafði byrgt féð í beitarhúsunum
í fyrra lagi til þess að eiga sem lengsta
jólahelgi og klæddi sig í beztu föt sín.
Það var borðað vel um kvöldið og kveikt
á kertum í hverju horni. Allt fólkið safn-
aðist sáman í litla húsinu hjá Jóhannesi,
til þess að hann færi einskis á mis, er
gert var til hátíðabrigða. Randver gamli
las lesturinn og allir sungu sálma, hver
eftir sinni getu. Hver bauð öðrum góða
nótt litlu síðar en vant var og svo var
farið að hátta.
Þegar Guðmundur var að hneppa frá
sér vestinu, kom Una fram fyrir til hans,
tók ofUrlítinn böggul undan svuntu sinm
og rétti honum hann.
»Viltu þiggja svona lítið af mér?« sagði
hún lágt; »eg kunni ekki við að þú klædd-
ir jólaköttimuc.
Hann leit framan í hana og sá að hún
var rjóð og feimnisleg á svipinn, aldrei
þessu vant. Hann tók við bögglinum
þegjandi og rakti hann sundur. Það voru
svartir sokkar, þykkir og mjúkir, með
hvítum bekkjum efst á bolnum og stöfun-
um hans í, og svo voru eins litir vetlingar
með.
Guðmundur gat ekkert sagt, heldur
stóð með sokkana og vetlingana og velti
þeim á milli handa sér. Loksins leit hann
aftur framan í Unu. Þá var hún enn þá
rjóðari en áður og honum sýndust tár
glitra í augum hennar. Heit þakklætis-
tilfinning braust fram í brjósti hans.
»Því ertu svona góð við mig, Una?«
sagði hann.
Hún svaraði engu, en gat ekki varist
því að kippir komu í munnvikin.
»Þakka þér fyrir«, sagði hann þá og
var búinn að kyssa hana tvo langa kossa,
áður en hann gáði að því. Hún skauzt
eins og örskot aftur inn í húsið, en hann
stóð eftir með vestið flakandi frá sér.
Guðmundur var æfinlega fremur seinn