Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Síða 21

STAKSTEINAR
113
greindi ekki orðaskil. Hann fór hægt og
sigalega af baki og var niðurlútur. Hún
gekk til hans og kyssti hann; það var
ekki vottur af vínlykt af honum; hvernig
gat á þessu staðið?
»Gengur nokkuð að þér, Guðmundur?«
spurði hún.
Það hummaði eitthvað í honum, en ekki
sagði hann neitt.
Una hélt í sveifina fyrir Borgu á með-
an hún stökk af baki; svo heilsaði hún
henni með kossi.
»Sæl, Borga mín«.
Borga flýtti sér að bæjardyrunum.
»Hvernig líður þér núna?« spurði Una;
»hvað sagði læknirinn?«
Borga vatt höfðinu til.
»Það er bezt að spyrja Guðmund að
því«; — og svo hvarf hún inn í bæinn.
Guðmundur var að taka ofan klyfjarn-
ar. Una sneri sér að honum.
»Hvað gengur að aumingja stráinu
henni Borgu? Hún er að verða eitthvað
svo undarleg«.
Guðmundur bisaði við klyfjarnar og
bar þær inn í skemmuna.
»Komdu svo inn, góði, þegar þú ert
búinn, — ykkur er víst orðið mál á bita
og einhverju volgu«.
Svo fór hún inn í búrið og fór að taka
til matinn handa þeim, heita slátursúpu,
nýru, hjörtu og fleira góðgæti. Fyrst bar
hún Borgu mat inn í baðstofu, en varð
ekki lítið hissa þegar hún sá að Borga
var háttuð og sneri sér til veggjar.
»Hvað gengur að þér, elsku Borga mín?
Blessuð borðaðu nú súpu og eitthvað
meira«.
En Borga bærði ekki á sér.
»Elsku Borga mín, því læturðu svona?
Sagði læknirinn að þetta væri eitthvað
fjarska vont? Geturðu ekkert borðað?«
»Eg get ekkert borðað, — eg hef enga
iyst«, var sagt í snöktandi róm uppi í
borninu.
»Aumingja stráið, — eg get þá ekkert
gert fyrir þig. — Góða nótt, Borga mín«.
Una bar á borð fyrir Guðmund inni í
húsinu. Honum dvaldist æði lengi úti, en
loksins kom hann, þreytulegur, þungstíg-
ur og niðurlútur.
»Góði, farðu nú að borða«.
Hann settist og varpaði öndinni mæðu-
lega.
»Skelfing ertu eitthvað laslegur, elskan
mín. Ertu lasinn?«
»ónei«, stundi hann upp; hann leit ekki
við matnum.
»Það gengur eitthvað að þér, þú borðar
ekki«.
»Eg held eg geti ekkert borðað«.
»Þú ert lasinn. Farðu þá að hátta; svo
getur þú fengið matinn í rúmið«.
Hún togaði af honum stígvélin. Hann
sat eftir sem áður hreyfingarlaus á stóln-
um, horfði beint fram undan sér og frá
brjósti hans steig þreytulegt andvarp.
Unu fór ekki að verða um sel.
»f guðs bænum, segðu mér hvað að þér
gerigúr, — þú ert veikur, elskan mín«.
»Það er — svo — voðalegt, Una«, gat
hann sagt með herkjum.
»Hvað er voðalegt? Hvað hefur komið
fyrir?« — Hún var orðin náföl af ótta.
»Þetta með — hana Borgu«.
»Er hún svo veik? Er það krabbi?«
»Nei«.
»Hvað er það þá? Hvað sagði læknir-
inn ?«
Guðmundur opnaði munninn og bærði
varirnar, en orðin dóu á vörum hans.
»Er það tæring?« hvíslaði Una; — það
var það voðalegasta, sem hún gat hugsað
sér.
»Nei, það er þetta — þetta, sem kom —
kom fyrir í sumar«.
»Hvað segirðu? Þetta í sumar? Hvað
var það?«
»Það var þetta — þarna —, þegar við
15