Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 28

120
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
fór á fætur; nokkuð var hann stirður í
liðamótum öllum, en ekki hafði kuldi né
þreyta sakað hann að öðru leyti. Hann
fór inn í húsið til þess að heilsa upp á
Guðrúnu gömlu, sem reri þar á rúmi sínu
og prjónaði smábandssokk.
»Og þú lifir enn þá, gamla konan«.
»Ójá«, svaraði hún og drap í skörðin;
»eg stend nú á níræðu og er nú farin að
heyra illa, en sjónin er furðanleg«.
»Sízt datt mér í hug, að eg mundi sjá
þig lifandi eftir öll þessi ár«.
»Það var nú að búast við því, en síðan
Guðmundur minn fór að búa, hef eg haft
svo náðuga daga, að eg hef ekki þurft að
drepa hendi í kalt vatn«.
»Það er gleðilegt að sjá, hvað Guð-
mundur er í góðum kringumstæðum.
Hann átti það líka skilið; hann var allt af
góður drengur og alveg ólíkur því, sem
eg var«.
»Það er nú eins og á það er litið, —
en skelfing varstu pöróttur, þegar þú
varst strákur«.
»Eg var meira en pöróttur, eg var ó-
tukt«.
»Það er nú of mikið sagt, — það voru
allt af svo góðar taugar í þér. Manstu,
þegar þú saumaðir mig ofan í rúmfötin í
Nausti ?«
»Hvort eg man!«
»Eg vissi svo sem, að það var engum
til að dreifa, nema þér, — og svo þagði
eg yfir því«.
»Og eg skammaðist mín fyrir það og
þorði engum að segja frá því«.
»Eg hef nú oft hlegið að því síðan. Það
var svo undarlegt með mig, hvað eg gat
sofið fast, þegar eg fleygði mér út af á
daginn«.
»Já, eg kom inn til þín og þú svafst;
eg talaði til þín hvað eftir annað, — eg
átti að skila til þín einhverjum boðum frá
mömmu, — en þú rumskaðir ekki, og svo
gat eg ekki á mér setið, þegar eg sá bæði
nál og þráð á borðinu«.
»Ojæja, það gerði ekki mikið. En allt
af var eg þér þakklát fyrir það, sem þú
sagðir Guðmundi mínum til«.
»Það var þó heldur bágborin kennsla«.
»Hún sýnist þó hafa dugað honum
nokkuð«.
Þá var kallað á Jón til að borða morg-
unmatinn.
Þorleifur Guðmundsson var þá nýlega
fermdur unglingur. Hann var líkur föður
sínum í sjón, en allur fjörlegri og vel
þroskaður eftir aldri. Hann hafði ástríkí
fósturmóður sinnar í engu minna mæli en
þótt hann hefði verið holdlegur sonur
hennar, og aldrei var þess minnst, utan
bæjar eða innan, að önnur væri móðir
hans en Una.
Þorleifur var skrafhreifinn og spurull
og allan daginn var hann að spyrja Jón,
ferðamanninn, sem víða hafði farið og
margt séð, svo að Jón furðaði hvað margt
það var, sem honum lék forvitni á. Það
var ekki nóg að Þorleifur spurði um
Reykjavík, Kaupmannahöfn eða Edin-
borg; hann vildi líka allt vita um bíla,.
gufuskip og flugvélar.
Kafaldshríð var þenna dag, svo að
Guðmundur kom snemma heim af húsun-
um og settist inn í litla hús-til Jóns. Tóku
þeir tal saman.
»Það er fróðleiksfús unglingur, hann
Þorleifur sonur þinn«, sagði Jón; »það
ætti að geta orðið nýtúr maður úr hon-
um«.
»Hann er dável gefinn, drengurinn,
miklu betur en eg«, svaraði Guðmundur;
»en það er ekki um mikla menntun að
gera hér heima; við getum ekki kennt
annað en að stauta og pára eitthvað á
blað, og þessi barnakennsla nær nokkuð
stutt, er eg hræddur um, þegar ekki er
kennt nema nokkra mánuði«.