Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 31

SÍMON DAL
123
S í m o n D a I.
Saga eftir Anthony Hope.
X. KAPIÍULI.
Je viens, tu viens, il vient.
Hans tigir hertoganum af Monmouth
þóknaðist að gera alt, sem hann gerði a
þann hátt, að eftir því yrði tekið.
Eg var ekki hreinn fábjáni, og er var
heldur ekki búinn að vera lengi með hon-
um, áður en eg var búinn að taka eftir
þessu og sömuleiðis að geta mér til um á-
stæðuna. — Eða til þess að segja það
blátt áfram og afdráttarlaust, eg þóttist
vita, að hann hugsaði sem svo, að því
meiri maður sem hann væri í augum
þjóðarinnar, því frekar mundi þjóðin
muna eftir því, að hann var sonur kon-
ungsins og því minna undrandi og óá-
nægð, ef forlögin skyldu haga því svo, að
hann á sínum tíma settist í hásæti kon-
ungs.
Þessi ferð okkar til Dover hefði á eng-
an hátt þurft að vera sérlega áberandi,
því að hertoginn hefði auðveldlega getað
verið í fylgd með föður sínum og hertog-
anum af York. En ef hann hefði ferðast
þannig, hefði ekkert verið tekið eftir hon-
um sjálfum sérstaklega, þess vegna tók
hann það ráð að ferðast út af fyrir sig
með fylgdarmenn sína. — Sjálfur ók
hann í vagni, og Carford lávarður, sem
nú var stöðugt í návist hans, sat hjá hon-
um í vagninum, en við hinir, sem vorum
í för með honum, vorum ríðandi. Á leið-
inni var glaumur og gleði, og hertoginn
var í bezta skapi, því að stöðugt kvað við
alt í kringum hann að betra hefði aldrei
verið að fylgja neinum konungi frá því
fyrst er sögur hófust, var honum það
meira en nóg til þess að vega upp á móti
(Framh.).
öllum erfiðleikum ferðarinnar á vondum
vegum yfir fen og foræði.
Eg hafði um ærið nóg að hugsa á leið-
inni. Var eg nú farinn að kynnast heim-
inum ofurlítið, og hélt því öllum sorgum
frá mér. Aðallega braut eg heilann um,
hvernig stæði á hinni áköfu vináttu, sem
virtist vera komin á milli hertogans og
Carfords. — Eg var búinn að veita nægi-
lega mörgu athygli til þess að sannfær-
ast um, að margir litu á Carford sem dul-
búinn páfatrúarmann. Það var haft fyrir
satt að hertoginn af York hefði leynileg
sambönd við hann, og að hann léti vin
minn, Darrell, bera ýms boð til Arling-
tons lávarðar. Eg undraðist því mjög yf-
ir vináttu hans við Monmouth, ekki sízt
þegar að ofan á alt annað bættist að mér
var nokkurnveginn ljóst, að hann hefði
mjög svo eðlilega ástæðu til að vera af-
brýðisamur í ástamálum gagnvart her-
toganum. — En sá sem á þessum tímum
dvaldi við hirðina mátti með engu móti
telja neitt ólíklegt af þeirri ástæðu, að
öðrum mundi geta fundist það óheiðar-
legt. Mér var þegar orðið fullkomlega
ljóst, að háttsettir menn þóttust engan-
veginn ofgóðir til að koma fram sem blátt
áfram njósnarar, og að þeir létu konur
sínar óspart framkvæma sömu iðju. Sá,
sem ekkert ilt vildi sjá, varð hreint og
beint að loka augunum; en eg var alveg
ákveðinn í að halda þeim opnum í lengstu
lög. Eg þóttist vita, að árvekni gæti kom-
ið sér vel fyrir hinn nýja húsbónda minn
og ekki síður fyrir annan gamlan vin
minn -— og jafnvel fyrir sjálfan mig líka,
því að þótt Carford væri nú jafnan ofboð
16*