Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 34

126
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
berið franska málfræði með yður í vesk-
inu —- og ef svo er, þá hefi eg ekki rænt
henni frá yður -— það get eg fullvissað
yður um«.
Hann hélt áfram að snúa veskinu á all-
ar hliðar, og athugaði spennurnar mjög
nákvæmlega. Það næsta, sem hann gerði,
var, að hann hrifsaði skammbyssuna af
borðinu og aðgætti, að hún væri í lagi. Eg
fór að skellihlægja. Allar þessar aðfarir
virtust mér svo afkáralegar. Hlátur minn
virtist kæla í honum ofsann, og hann
reyndi að ná valdi yfir sjálfum sér aftur.
En nú gat eg ekki á mér setið að fara
ekki að stríða honum. »Haldið þér, að
enginn geti sagt: »hann kemur« á
frönsku, án þess að þurfa endilega að
stela þeirri kunnáttu úr veskinu yðar«,
mælti eg, »þér gerið alt of lítið úr okkur
Englendingum, ef þér haldið, að enginn
hér í landi kunni svo mikið í frönsku«.
Hann horfði á mig eins og maður, sem
heyrir gamanyrði, en veit ekki, hvort
hann heldur á að taka það í gamni eða al-
vöru. — »Opnið þér nú veskið«, hélt eg á-
fram ertnislega »og fullvissið yður um,
að alt sé í því með kyrrum kjörum, eins
og þér skylduð við það. — Satt að segja
finst mér, að eg eigi heimtingu á að þér
gerið það«.
Mér til mikillar undrunar hlýddi hann
og opnaði veskið. Hann leitaði þar gaum-
gæfilega meðal ýmsra skjala, sem mér
virtist hann telja; að því loknu andvarp-
aði hann, eins og honum létti fyrir
brjósti. En tortrygnissvipurinn hvarf þó
ekki af andliti hans. Eg lagði handleggina
fram á borðið og mælti: »Nú vilduð þér
kannske vera svo lítillátur að skýra þenn-
an leik ögn fyrir mér.« Það gat hann ekki,
hver dráttur í andliti hans sýndi að hon-
um var það ómögulegt. Eg hafði auðsjá-
anlega, alveg óafvitandi og óviljandi
hrasað yfir eitthvert mikilsvert leyndar-
mál, sem hann hafði með höndum — al-
veg eins og hjá Darrell forðum —. En
var þetta leyndarmál Darrells eða hans-
eigið — hið sama eða eitthvað annað? Úr-
þeirri spurningu gat eg ekki leyst. —
Hann var í auðsjáanlegri klípu og greip
nú til stærilætis þess, sem þjóð hans er
eiginlegt: »Þér heimtið skýringu!« hróp-
aði hann. »Hér er ekkert að skýra — og:
ef svo væri, þá ætla eg að láta yður vita,
að eg kem fram með skýringar, þegar~
mér sjálfum þóknast, og ekki þótt ein—
hver og einhver heimti þær af mér!« »Eg'
kem, þú kemur, hann kemur — þetta:
voru hin leyndardómsfullu orð. Eg get
ekki skilið í hverju leyndardómurinn er
falinn, en ef þér viljið ekki segja mér
það, þá neyðist eg til að spyrja einhvern
annan«, sagði eg. »Þér væruð hygnastur,
ef þér engan spyrðuð«, mælti hann með
einkennilegri áherzlu. »Eg verð að minsta
kosti ekkert hygnari ef eg engan spyr«,
svaraði eg brosandi. — »Og þér heitið
því, að þér aldrei nefnið þetta á nafn við
nokkurn mann!« hélt hann áfram og
snaraðist að mér með skammbyssuna í
hendinni. Hann ætlaði auðsjáanlega að
ógna mér til að heita þögn, þegar annað
brást. Eg spratt á fætur og hermdi eftir
honum móðgunaryrði hans: »Eg gef heit,
þegar mér sjálfum sýnist, og ekki þótt
einhver og einhver heimti það af mér!«
»Þér skuluð gefa mér heit yðar, áður en
þér farið út héðan!« hrópaði hann. Rödd
hans var nú hávær og þrungin af reiði.
Hvort hún hefir heyrst upp á loftherberg-
ið, eða hvort hertoginn og Carford voru
nú orðnir leiðir á að sitja þar tveir eipir,
skal eg láta ósagt, en rétt í því að Frans-
maðurinn hrópaði þessa síðustu hótun
sína, opnaði Carford hurðina fyrir her-
toganum og kom sjálfur inn á eftir hon-
um. Afstaða okkar hvors gagnvart öðrum
var einmitt mjög fjandsamleg þessa
stundina, því að Frakkinn hélt skamm-
byssunni á lofti og eg hafði gripið til