Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 39

SÍMON DAL
131
vinsemd og kui'teisi; og Darrell, sem kom
til Dover í fylgd með Arlington lávarði,
bætti það upp, sem nú vantaði á hjartan-
legt viðmót, með þess meiri kurteisi. Ar-
lington lávarður sjálfur kynti mig fyrir
franska ráðherranum, M. Colbert de
Croissy, með mjög lofsamlegum ummæl-
um, og franski ráðherrann var svo elsku-
legur í viðmóti gagnvart mér, að eg varð
steinhissa og vissi varla út né inn. — Og
að lokum heimtaði Monmouth hertogi, að
eg fengi að búa innan veggja kastalans,
þrátt fyrir að það var aðeins ætlað þeim
konunglegu og tignustu hirðmönnum, en
fylgdarliðinu var komið fyrir í gistingar-
staði úti í bænum.
Fyrsti hluti spádóms Betty gömlu hafði
nú ræzt og var, eftir því sem eg vonaði,
algerlega lokið. Eg hafði veðrað leyndar-
mál — en hvað, það var mér hulið — eins
og það var hulið fyrir mönnum, sem mér
voru hærra settir. — Dagana áður en
hertogaynjan af Orléans kom voru haldn-
ar margar ráðstefnur. Monmouth hertogi
var á flestum þeirra; en hann sagði mér
ekkert meira, en það, sem öll hirðin þeg-
ar vissi, að hún mundi koma með tilboð
um nýtt bandalag við Frakka í fyrirhug-
uðu stríði við Hollendinga. — Og aðrar
ráðstefnur voru haldnar, þar sem hann
fékk ekki að vera viðstaddur og heldur
ekki Buckingham hertogi, aðeins kon-
ungurinn, bróðir hans, franski ráðherr-
ann, Clifford og Arlington. — Um það
sem gerðist á þessum ráðstefnum vissi
húsbóndi minn ekkert, en hann hafði
mikla löngun til að vita eitthvað; og hann
varð mjög órólegur þegar eg einn dag
hafði haft augun með mér og gat frætt
hann á, að konungurinn hefði talað eins-
lega við Colbert de Croissy í tvær stundir
samfleytt og sama dag hefðu hertoginn
af York og fjármálaráðherrann gengið
fi'am og aftur á virkisveggjunum langan
tíma í alvarlegri samræðu. Honum fanst
hann vera lítilsvirtur, og lét gremju sína
í ljósi við Carford, án þess að taka tillit
til, að eg var viðstaddur. Carford hnykl-
aði brýrnar og leit til mín með augnaráði,
sem gaf hertoganum til kynna, að óvar-
legt væri að láta mig heyra slíkar ræður.
En hann vildi ekki taka það til greina, og
einhverju sinni varð honum að orði:
»Það sem eg segi er alveg eins örugt hjá
honum eins og hjá yður, lávarður minn
— eða öruggara«. Eg varð hissa á að sjá
að Carford varð móðgaður. »Hversvegna
segið þér öruggara, sir,« mælti hann og
roðnaði rnikið — »hafið þér ástæðu til að
treysta heiðarleika nokkurs manns betur
en mínum?« »Nei, maður«, svaraði her-
toginn, »mér dettur ekki í hug að efast
um heiðarleika yðar, en Símon á til þag-
mælsku, sem ekki öllum er gefin«.
Nú er eg þannig gerður, að mér dettur
stundum í hug, þegar menn í hverju orði,
sem sagt er, þykjast finna að eitthvað sé
verið að sneiða að þeim, hvort þeir muni
ekki hafa ástæðu til að vera hræddir við
slíkar sneiðar; og það kom mér til að
fara að veita annarskonar ráðstefnum,
sem haldnar voru, athygli, einkum þar
sem eg vissi að húsbónda mínum var ó-
kunnugt um þær: Eg hafði hvað eftir
annað rekist á Arlington og Carford í
samræðum við Colbert de Croissy. Car-
ford hafði þá beðið mig að nefna ekkert
um það við hertogann, því að það væri
ekkert annað en smávegis misskilningur
gagnvart honum, sem hann væri að jafna.
Eg hafði mínar eigin hugsanir, en lét
ekki á neinu bera og þagði eins og hann
bað mig um. En eg hafði gætur á honum;
og bráðlega komst eg að því, hjá öðrum
manni, að York hertogi, bróðir konungs,
þættist eiga fullgóðan vin í sjálfu föru-
neyti bróðursonar síns. — Eg hefði þeg-
ar getað nefnt nafn þessa vinar, án þess
að þurfa að óttast um að mér skjátlaðist.
17*