Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 40

132
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Til að byrja með stóð mér þó nokkurn-
vegi'nn á sama um alt þetta; en þegar
Barbara Quinton kom frá Lundúnum,
þóttist eg þegar sjá, að einnig henni væri
ætlað sitt hlutverk, þótt hún sjálf gengi
þess dulin. — Eg get ekki sagt neitt um,
hver laun voru heitin Carford fyrir dygga
þjónustu, en sé maður, sem selur heiður
sinn háu verði, að einhverju leyti minni
óþokki en hinn, sem lætur hann fyrir
nokkra aura, vil eg vona að launin hafi
verið góð og eftirsóknarverð. Carford
vissi vel um tilfinningar hertogans og
hann notaði sér nú konu þá, er hann
hafði beðið og sem hann enn leitaði eigin-
orðs við. Hann sá um, að hertoginn gæti
náð fundum hennar, og stóð sjálfur á
verði eins og auðmjúkur þjónn. — Faðir
hennar hafði sagt mér, að hann nýlega
hefði endurnýjað bónorð sitt til hennar,
og að hún nú virtist taka því betur en áð-
ur; og samt sem áður styrkti hann allar
fyrirætlanir hins ákaflynda unga manns
um að ná henni á sitt vald.
Eg hefði átt að aðvara hana, það er
satt, en ógæfa mín var sú, að hún vildi
ekki tala eitt einasta orð við mig. Hún
var miklu stoltari gagnvart mér nú, en
hún hafði nokkurntíma verið í Lundún-
um. Ef til vill hafði hún heyrt um för
mína til Nelly í Chelsea. En hvernig sem
í því lá, þá virtist eg nú vera fallinn svo
í hennar augum, að eg ætti mér engrar
viðreisnar von. Eg gat því ekkert gert
annað en horft á, þögull og rólegur í því
ytra, þegar hertoginn smjaðraði fyrir
henni og leitaðist eftir að ná ástum henn-
ar, og að Carford hélt bónorði sínu til
hennar áfram, þegar hann ekki var í vegi
hertogans. Hún var nógu ungæðisleg, eins
og stúlkur eru, til þess að finnast til um
tilbeiðslu hertogans, og eins og stúlkur
eru, var hún blind fyrir hættunni. —
Monmouth dró engar dulur á, að hann
vonaði að geta fengið hana í vald sitt,
þegar hann var með okkur Carford; eg
hlustaði á hann án þess að geta litið upp,
en Carford var ánægjulegur.
»Hún er fagrasta kona í heimi!« hróp-
aði hertoginn þá oft, »látum okkur
drekka skál hennar!« Eg varð að hlýða
en drakk þegjandi. Carford þar á móti
var reglulega listfengur í að skara að
glæðunum og eggja ástríður hertogans.
Að endingu — það var kveldið áður en
von var á hertogaynjunni — mætti eg
henni einni. Eg hleypti í mig öllum þeim
kjarki, sem eg átti til, og ávarpaði hana
og varaði hana við hættunum, sem um-
kringdu hana. Hún hló, upp í opið geðið
á mér og stríddi mér með því að öll Lund-
únaborg þekti, hversu heiðarlegur eg
væri, og hefði lengi ekki talað um annað.
Þegar eg nefndi nafn hertogans, roðnaði
hún og brosti ertnislega. »Haldið þér
ekki að eg yrði nógu fín hertogaynja, mr.
Dal?« mælti hún. »Ef honum þóknast að
gera þig það«, svaraði eg alvarlega og
blátt áfram. »Þér móðgið mig!« hrópaði
hún og roðnaði enn meir. »Þá geri eg það
í fáum orðum, sem hans tign gerir í
mörgum«, svaraði eg. Það er enginn vafi
á að eg fór mjög heimskulega að, því eg
gerði hana fokreiða. Hún brá mér um að
eg bæri ekki mikla virðingu fyrir sér —
eða hvað héldi eg eiginlega um sig? í
hverju stæði ætt hennar að baki ætt önnu
Hyde — »sem nú er hertogaynja af York
— og sem eg hefi heiðurinn af að þjóna!«
sagði hún. »Er það fyrirmynd yðar?«
mælti eg. — »En haldið þér að konungur-
inn muni taka málstað yðar eins og hann
gerði þegar dóttir Clarendons lávarðar
átti í hlut?« Hún hristi höfuðið og svar-
aði: »Það er ekki víst að hann þyrfti
þess«. »Er Carford lávarður samþykkur
yður í þessum ráðum?« spurði eg kulda-
lega. Þessi spurning kom henni í hálfgerð
vandræði. Hún roðnaði aftur, en hún vildi
ekki láta neinn bilbug á sér finna. »Car-