Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 41

SÍMON DAL
133
foid lávarður hefir auðsýnt mér mikinn
Héiður, eins og þér vitið, en hann mundi
•ekki standa mér í vegi hér«, mælti hún.
»Nei, það er satt — hann gerir það ekki
---og heldur ekki í vegi fyrir hertogan-
um!« hrópaði eg. »Eruð þér búnir að
ljúka yður af, eða hafið þér meira að
segja mér, sir?« spurði hún háðslega. —
»Nei, madame, ekkert meira«, svaraði eg;
■og hún hélt leiðar sinnar all hnakkakert.
»Það er alveg sama — þú skalt ekki
lenda í neinu misjöfnu«, bætti eg við með
sjálfum mér á meðan eg horfði á eftir
lienni. Það leit út fyrir, að hana væri líka
farið að dreyma vissa drauma. -— En ef
eftirtekt þjóðhöfðingja var henni mikils
'virði, þá átti hún ennþá talsvert eftir —
hertoginn af Monmouth þurfti bráðlega
■ ekki að vera hærra settur í hennar aug-
um, en Símon Dal var nú.
Næsta morgun kom hertogaynjan af
Orléans frá Dunkirk. Konungurinn sigldi
á móti henni og þau mættust úti á rúm-
sjó. f fylgd með konungi voru York het-
togi og fleiri frændur konungs, þar á
meðal Monmouth, og þess vegna var eg
líka með í þessari ferð. Hertogaynjan var
ekki eins fögur og eg hafði gert mér í
hugarlund, en þó mjög tíguleg kona. Eg
skal játa það, að augu mín reyndu oftast
að leita uppi fallegustu andlitin, þau
dvöldu því ekki lengi hjá henni, en þess
heldur hjá ungri stúlku, sem stóð í nánd
við hana, hún var gædd alveg óvenjulegri
fegurð, en var nokkuð barnaleg í útliti.
Eg heyrði hertogaynjuna kynna hana
fyrir konungi og öðrum frændum sínum,
þegar hún var búin að heilsa þeim, sem
Mademoiselle Louise Renée de Perren-
court de Quérouaille (þetta nafn hefir
síðar verið mikið stytt af alþýðu manna).
Konungur kysti hana á hendina, og
kvaðst vera mjög hamingjusamur, að fá
-;að sjá hana — og það var víst alveg satt,
ef dæma skal eftir tíma þeim sem hann
eyddi í að horfa á hana.
»Eru þetta allir, sem koma með yður,
systir?« spurði hann. Hún svaraði nokk-
uð hátt: »Já, allir að undanteknum einum
aðalsmanni, sem á að koma til mín frá
Calais á morgun með boð frá Frakkakon-
ungi«.
Eg heyrði ekki meira. En eg hafði tek-
ið vandlega eftir öllum sem komu. Orðin
je viens, þóttist eg geta skilið að gætu átt
við hertogaynjuna, tu viens við konung
vorn, en eg sá engan á meðal þeirra, sem
þarna voru staddir, sem hefði þurft að
senda sérstaka sendiboða á undan alla
leið til Lundúna með boðin: il vient. Það
hiaut þá að vera þessi herramaður, sem
átti að koma frá Calais næsta dag; og eg
gerði mig svo djarfan að spyrja einn
hinna frönsku hirðmanna, sem ásamt frú
sinni stóð á þilfarinu við hlið mína, hver
þessi maður mundi vera. »Hann heitir M.
de Perrencourt, og er náskyldur stúlk-
unni, sem þér sáuð í fylgd með hertoga-
ynjunni«, svaraði hann. Þetta voru mér
vonbrigði. Ekki gat þessi M. de Perren-
court verið slíkt stórmenni, að boðin il
vient hefðu verið send á undan honum til
Lundúna. —
Eg stóð um hríð og studdi baki við
sigluna, og virti hefðarfólkið fyrir mér.
Monmouth gekk fram og aftur og leiddi
hertogaynjuna. Mér fanst þau vera harla
myndarleg, og óskaði með sjálfum mér,
að þau nú hefðu eitthvað skemtilegra að
ræða um en stríð við Hollendinga. Alt í
einu varð eg þess var að þau stönzuðu og
hertoginn benti í áttina til mín. Hún.
horfði í sömu átt. Hann sagði eitthvað við
hana og bæði hlógu. i sömu andránni
komum við að lendingarstaðnum. Hún
lagði hendina á arm hans eins og hún
væri að biðja um eitthvað. Hann hló aft-
ur og ypti öxlum; svo lyfti hann hendinni