Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Qupperneq 47

FRANS FRÁ ASSISI
139
sjá hann svo hann ærðist ekki og þyldi
yfir honum bölbænir og heitingar. Frans
mun hafa tekið það nærri sér. Þá fékk
hann gamlan betlara sem Albert hét með
sér í göngur sínar í borgina, og þegar
þeir félagar mættu Pietro, var Frans
vanur að krjúpa á kné fyrir félaga sín-
um og segja: »Blessaðu mig, faðir«, og
sneri sér síðan að föður sínum og sagði:
»Guð hefir gefið mér föður sem blessar,
í staðinn fyrir þig sem bölvar«.
Yngri bróðir Frans, Angelo að nafni,
var mjög illur í garð bróður síns. Einu
sinni hittist svo á, að þeir bræður voru
báðir staddir við árdegismessu í kirkju í
Assisi. Þá sagði Angelo við spjátrung
einn sem með honum var, svo hátt að
Frans heyrði: »Farðu þarna til Frans og
biddu hann að selja þér svita fyrir einn
skilding«. Frans svaraði þegar á frönsku:
»Eg hefi þegar selt Drottni mínum og
frelsara alla framleiðsluna með góðum
kjörum«.
Nú var brátt lokið viðgerðinni við Da-
mianuskirkjuna. Þá tók hann til við aðr-
ar, fyrst litla Benediktskirkju, sem helg-
uð var Pétri postula og síðan aðra kirkju
litla, sem tilheyrði Benediktsklaustri er
stóð á Subasiofjalli. Var klaustur þetta
sagt að hafa verið bygt árið 325 af heim-
komnum pílagrímum frá landinu helga.
f*ar í nánd bjó nú Frans um hríð, og
fyrst um sinn hugsaði hann ekki um ann-
að en kirkjubyggingar og viðgerðir. Enda
vann hann mikið gagn í þeim efnum.
En við árdegismessu í litlu kirkjunni
í Benediktsklaustrinu, dag einn í febrú-
armánuði árið 1209, virtist honum guð-
spjallið vera sérstaklega talað til sín og
gefa honum nýjan skilning á boðinu sem
hann fékk í Damianuskirkjunni tveim
arum áður. Þetta var í Mattheusarmessu
24- febr., og guðspjallið er svohljóðandi:
>:>En á ferðum yðar skulið þér prédika
°g segja: Himnaríki er í nánd. Læknið
sjúka, vekið upp dauða, hreinsið líkþráa,
rekið út illa anda; ókeypis hafið þér með-
tekið, ókeypis skuluð þér af hendi láta.
Fáið yður eigi gull né silfur né eirpen-
inga í belti yðar; eigi mat til ferðar, né
tvo kyrtla né skó né staf, því að verður
er verkamaðurinn fæðis síns. En í hverja
þá borg eða þorp sem þér komið, þá
spyrjist fyrir hver sé maklegur þar og
dveljist þar, þangað til þér farið burt. En
er þér gangið inn í húsið þá heilsið því;
og sé húsið maklegt, þá komi friður yðar
yfir það; en sé það ekki maklegt, þá
hverfi friður yðar til yðar aftur«. (Matth.
10. 7—13).
Sagan segir, að eftir guðsþjónustuna
hafi Frans farið til prestsins og fengið
skýringu á guðspjallinu. Þá hafi hann
hrópað hrifinn: »Þetta er það sem eg vil,
eftir þessum orðum vil eg lifa«. Nú fyrst
skyldi hann hvers Guð krafðist af þeim,
sem vildu vera lærisveinar hans, vera
heilir og allir, fórna öllu fyrir hann og
þjóna honum einum. Þeir yrðu að vera
eins og postularnir, lausir úr öllum bönd-
um heimshyggju eða jarðneskra áhuga-
mála og ganga fagnandi út um allan heim
með boðskapinn gamla og góða:
»Gjörið iðrun. Himnaríki er í nánd«.
Einbúinn og kirkjusmiðurinn Frans
varð nú postulinn og guðspjallamaðurinn
Frans, boðberi fagnaðarerindis friðarins
og iðrunarinnar. Þegar hann kom út úr
kirkjunni kastaði hann skónum, stafnum
og yfirhöfninni. í stað þess klæddist hann
grábrúnum kyrtli, eins og bændur klædd-
ust á þeim slóðum, batt reipi um mittið
og hafði hettu á höfði, sem kasta mátti
aftur á axlirnar. Þannig búinn hélt hann
út í heiminn, berfættur eins og postularn-
ir, til þess að flytja þeim frið Guðs, sem
taka vildu við honum.
V.
Eins og fyr er sagt frá, lenti Frans í
ræningjahöndum þegar hann var á ferð-
18'