Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Blaðsíða 48

140
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
inni burt frá Assisi eftir málalokin við
föður sinn. Þegar þeir spurðu hver hann
væri, svaraði Frans: »Eg er kallari hins
mikla konungs«. Það svar lýsir bezt lífi
hans frá þeim degi.
Innan skamms varð Frans aftur tíður
gestur á götum Assisiborgar, klæddur
grárri kápu úr ólitaðri ull, með hettu á
höfði og reipi' um mitti. Á göngu sinni
um bórgina, heilsaði hann öllum með
sömu kveðjunni: »Friður Guðs sé með
þér« og ef hann sá hóp manna saman,
gekk hann berfættur upp á næsta stein
eða tröppur og tók að prédika.
Um prédikun hans er sagt, að hún væri
bæði »háleit og einföld«. Mestmegnis lagði
hann aðeins áherzlu á eitt atriði, að öðl-
ast friðinh. Það væri mannsins dýrasta
hnoss; frið við Guð, með því að halda boð-
orð hans; frið við aðra menn, með góðri
breytni og frið við sjálfan sig, fyrir vitn-
isburð góðrar samvizku. Nú var elcki
hlegið að honum lengur. Viðskifti Frans
við föður sinn í málaferlunum í biskups-
garði höfðu sannfært alla á, að honum
var heilög alvara. Menn hlustuðu nú á
hann með eftirtekt og lotningu og hin ein-
földu orð hans festu rætur í hjörtum
margra áheyrenda hans.'
Bráðlega fékk nú Frans bæði fasta á-
hangendur og lærisveina. Sagan getur
ekki um nöfn hinna fyrstu, en sá sem
fyrstur vakti almenna athygli þegar
hann sneri baki við heimili sínu til þess
að fylgja Frans, var Bernhard frá Quin-
tavalle.
Bernhard þessi var kaupmaður, eins og
Frans hafði verið, og sennilega verið líkt
um aldur þeirra. Þó er ekki sjáanlegt að
þeir hafi verið vinir eða félagar í æsku.
Svo virðist að Bernhard fyrst í stað hafi
ekki haft mikið álit eða traust á Frans,
búist við að kirkjubyggingaráhugi hans
og annað sérkennilegt frá þeim tímum
væri ekki annað en hugarfluga ríks
manns, bóla sem þegar mundi bresta og
hverfa. En bráðlega sá hann að hér var
alvara að baki og efinn varð að lotningu,
undrunin að hrifningu og aðdáun.
Bernhard er talinn að hafa sem ungur
maður verið allra manna vandaðastur til
orðs og æðis, reglumaður mesti og sið-
góður. En um trúaráhuga hjá honum er
ekki talað frá þeim árum. Það er fyrst
eftir að hann kyntist Frans og heyrir til
hans að hann fer að finna löngun hjá sér
að fylgja honum. Sú löngun varð æ ríkari
sem lengur leið, þangað til hann yfirgaf
alt og fylgdi horiiím. í gömlurn helgisögn-
um er sagt frá því, að Bernhard vildi fá
vissu um hvort guðrækni Frans væri
hræsni ein og leikaraskapur eða alvara.
Bauð hann því Frans að gista hjá sér
nokkrum sinnum, þegar hann var á ferð
í Assisi. Þáði Frans það með þökkum.
Kvöld eitt lét Bernhard búa gesti sín-
um sæng í eigin svefnherbergi sínu, og
lét loga á náttlampa við rúmið um nótt-
ina. Var það siður á betri heimilum. Þeg-
ar Frans kom inn í herbergið, kastaði
hann sér alklæddur á rúmið og lézt þeg-
ar sofna. Skömmu síðar kom Bernhard
inn og lagðist til hvíldar. Lézt hann þeg-
ar sofna og hraut hátt. Frans hélt nú að
Bernhard svæfi sem fastast og fór þá
fram úr rúminu og tók að biðja. Bað
hann heitt og lengi nætur.
Þegar dagur rann, var Bernhard ákveð-
irin í að gerast samverkamaður Frans. En
hann kom sér ekki almennilega að því, að
segja honum það blátt áfram, heldur bað
hann ráða í mikilvægu málefni og sagði:
»Nú hefir einhverjum verið trúað fyrir
verðmætum, sem hann hefir haft í
geymslu svo árum skiftir, en vill nú losna
við þau, hvernig getur hann farið að?«
»Fá þau aftur í hendur þeim, sem hanu.
fékk þau frá«, svaraði Frans.
»Bróðir minn«, svaraði Bernhard, »alt
sem eg á tímanlegra gæða hefi eg þegið