Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Side 12

154
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Norðursjó frá Dieppe á Frakklandi. í
Ermarsundi höfðu þeir fengið stórstorm
af V.S.V., er haldizt hafði alla leið norð-
ur um Hoofden. Sjór hafði verið úfinn
mjög á þessu hættulega svæði, og kaf-
bátarnir höfðu verið eins og úlfar í
sauðahjörð. Fimm skipum var sökkt á
skammri stund, og skipsflök og lík flutu
um allan sjóinn. »Langfonn« hafði kom-
izt undan með því að þverkróka upp-
undir Tlie Doivns og smjúga síðan norð-
ur meö Englandsströndum.
Storminn lægði skjótt og gerði blíð-
viðri norður með landi. Hægur suðaust-
an andvari hafð sópað reykjarmökknum
burt af Mið-Englandi, svo ströndin var
hrein og skýr. Togarflotinn þaut eins og
hundeltur fénaður út og inn um Humber-
ósinn. Krítarklettarnir í Flamborough
Heud blikuðu undursamlega í sólskininu,
svo þessi fagri höfði reis eins og sólbjart
æfintýri úr bláu hafinu. Snemma um
morguninn höfðu þeir haft landkenning
af Peter Head, og nú nálgaðist »Lang-
fonn« Hjaltland. Var svo áformað að
setja þaðan yfir þveran Norðursjó til
Stafangurs. Það voru aðeins liðugir 300
km. Auk þess voru bryndrekarnir brezku
og tundurspillar tíðir gestir á þessum
slóðum, svo að hér var talsvert öruggara
heldur en sunnar.
Norðvestan úr hafi kom allstórt eim-
skip undir dönskum fána. Það hlaut að
koma frá íslandi eða Færeyjum. Ásgeiri
unga varð hlýtt um hjarta. — Er skip-
in nálguðust, var »Langfonn« í þann veg-
inn að beygja til austurs. Danska skip-
ið var að fara fram hjá skammt fyrir
aftan.
Ásgeir ungi hrökk allt í einu við. Loft-
bólurák þaut eins og hvítur ormur yfir
spegilflöt hafsins og stefndi skáhallt í
veg fyrir danska skipið. Ásgeir lét aug-
un hvarfla aftur eftir rákinni. Skáhallt
framundan á bakborða var kafbátsskjár
ofansjávar, og örlaði á turninum. Skip-
verjar danska skipsins virtust ekki verða
neins varir fyrr en á síðustu stundu.
Þá var rekið upp hátt, margraddað hljóð,
og skipið þverbeygði á stjórnborða. En
í sama vetfangi hitti tundurskeytið á
miðja framlestina.
Danska skipið hallast sterkt á bak-
borða og sígur skjótt að framan. Bátun-
um er hleypt niður í flýti, og fólkið
þyrpist í þá. Það virðast aðeins vera
fáeinir farþegar. Þrír bátar eru settir á
flot. Allt gengur vel. Sléttur sjórinn og
blíðan gera allt svo fyrirhafnarlítið og
auðvelt. Og skipið virðist staldra við, á
meðan fólkið er að bjarga sér. Bátarnir
ýta frá skipinu á stjómborða og stefna
til lands. Það er tiltölulega stutt og veðr-
ið inndælt. Það er eins og skipverjar bú-
ist ekki við neinni hjálp frá »Langfonn«,
enda er kafbáturinn á milli skipanna og
óvíst, hver leikslok muni verða.
Danska skipið stendur nú skáhallt upp
á endann og sekkur fljótt. Um leið og
það sekkur, verður sprenging all mikil.
Hlerar og timburbrak þeytist hátt í loft
upp. Svo sogast allt niður í hringiðuna
cins og í sjóðandi hver, og sjórinn lykur
yfir. — En upp úr kafinu strókar sig
mjallhvítur, íslenzkur hestur. Hann lyft-
ir sér hátt að framan og frísar, trylltur
og ringlaður. Faxið hrynur um háls hans.
og brjóst og flýtur út yfir sólblátt hafið.
Hesturinn er alveg æðisgenginn. Hann
hefur sig upp að framan hvað eftir ann-
að, eins og hann spyrni afturfótunum í
botn öræva-ánna heima á Fróni. Niður
hvítann hálsinn hægra megin rennur
gildur blóðstraumur.
Hesturinn syndir nokkra hringi í of-
boðstryllingi. Svo spekist hann smám
saman og verður rólegur. — Allt í einu
áttar hann sig! Þversnýr og tekur stefnu
í norðvestiur og syndir beint inn i sóh'ák-
ina, sem liggur um þvert hafið.