Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Blaðsíða 15

Hall Caine.
MONA
(Niðurlag).
Vorið er þegar komið, og gegnum opn-
ar dyrnar sér hún páskaliljurnar blómg-
ast í litla garðinum framan við húsið.
Þetta minnir hana á það, sem hún gerði
á greftrunardegi föður síns, og hún tín-
ir nokkur blóm með þeim ásetningi að
leggja þau á gröf hans.
Hún mætir engum á veginum milli
gaddavírsgirðinganna, né framan við
tæmda varðklefana við hliðið. öll andlit-
in eru nú horfin af þessum slóðum. Hún
kemst að kirkjugarðshliðinu, án þess að
hitta nokkurn mann á þjóðveginum.
Hún sér gröf föður síns. Á henni hef-
ur verið reistur steinn með áletruninni:
»Robert Craine frá Knockaloe«. Beggja
megin við hana sjást skáhallar marmara-
plötur á gröfum Þjóðverjanna, sem dóu
á undanförnum fjórum gæzluvarðhalds-
árum. Hlið við hlið liggja þeir hér, og
allt óvinahatur föður hennar er slokknað
í friði dauðans.
Aðeins fám skrefum þaðan, á litlum
grasgrónum byng, sem enginn steinn er
lagður yfir, stendur litli glerhjálmurinn
með gerviblóijiunum, sem hún hefir sjálf
lagt á leiði Lúðvíks, veslings drengsins,
sem alltaf hóstaði. Glerið er brotið.
Frostið og snjórinn eiga sjálfsagt sök á
því, og blómin eru eyðilögð. Veslings
pabbi! Hver veit, nema mold hans bland-
ist innan skammrar stundar mold unga
Þjóðverjans í skauti jarðarinnar, móður
vorrar, sem þeir eru báðir komnir af.
ó, guð, — skelfing er stríðið ljótt, hræði-
legt og átakanlega þýðingarlaust!
Þegar Mona gengur út úr kirkjugarð-
inum, heyrir hún hljóminn af meitli
steinsmiðsins og sér síðan steinsmiðinn
sjálfan bak við pokastrigahlíf, sem ver
hann gegn kælunni, sem blæs utan af
sjónum- Hann vinnur við stóra forn-
grýtishellu, sem hann hefir þegar höggv-
ið mörg mannanöfn á.
Hún stendur grafkyrr eitt augnablik,
og ávarpar hann síðan. Og hann segir
henni, til hvers hellan sé ætluð. Hún á
að vera grundvöllur undir krossi þehn,
er reisa skal yfir þá menn héraðsins, sem
létu líf sitt í ófriðnum. Merkið á að reisa
utan við kirkjugarðshliðið í Peel. Af-
hjúpunin á að fara fram annan páska-
dag, það er að segja, að tveim dögum
liðnum. Athöfnin er ákveðin klukkan
níu um morguninn, því að þess er vænzt,
að ungir menn frá Peel og Patrick, sem
lifað hafa stríðið af, muni koma heim á
þeirri stundu með eimskipinu, sem fer
frá Liverpool á páskadagskvöld. Biskup
eyjarinnar á að afhjúpa minnismerkið,
allir prestarnir, yfirvöldin og oddvitar
beggja hreppanna verða viðstaddir.
Sömuleiðis allir karlmennirnir, mæður
þeirra, konur og börn.
»Þetta verður mikilfengleg og hátíð-
leg athöfn. En ætlið þér að vera með?«
Mona heldur niðri í sér andanum sem
snöggvast og segir síðan:
»Nei«-
Það verður augnabliks þögn. Þá fer
hún að líta yfir nöfnin. Allar hliðar hell-
unnar eru þaktar þeim, og steinsmiður-
inn er að höggva það síðasta. Hún reyn-
ir að finna nafn bróður síns. En henni
tekst það ekki. Að lokum spyr hún hik-
andi:
»En hvar er nafn Robbies?«