Nýjar kvöldvökur - 01.10.1934, Síða 26

Friedrich Friedrich:
ÚTI Á HAFI.
Árni Hólm þýddi.
(Framh.).
Svo var það einn yndislegan morgun,
að skip nokkurt, sem kom frá Ameríku
var að sigla inn á höfnina og fólkiö
streymdi niður að hafnarbryggjunni til
þess að bíða þar til farþegar kæmu í
land. Tom var þar meðal annara. Gufu-
skipið kom og lagðist. Allir, sem gátu,
þyrptust fram á bryggjuna, nema Tom,
hann kærði sig ekki um, að standa fram-
arlega, því að hann átti ekki von á nein-
um, hann hafði aðeins gaman af að
horfa á hið fagra skip. Allt í einu lagði
einhver höndina á öxl honum og sagði:
»Tom, Tom!« Tom sneri sér snögglega
við, en hrökk saman og starði á þann,
sem stóð frammi fyrir honum. »Vilhelm!
Vilhelm! Þú lifir!« hrópaði hann. »Já,
Tom«, svaraði hinn, sem var enginn ann-
ar en Vilhelm. Þá gat hinn gamli, sem
annars var ekki mikið fyrir blíðuatlot,
ekki stillt sig lengur, heldur faðmaði Vil-
helm innilega.
Nokkrir höfðu af forvitni numið stað-
ar að horfa á þá, en Tom gamli, sem var
utan við sig af fögnuði, tók Vilhelm við
hönd sér, ýtti hinum ómjúkt frá, og
sagði: »Komdu, komdu, drengur minn«.
Ef ég héldi ekki í hönd þína og fyndi að
þú hefur hold og bein, þá myndi ég halda
að þú værir afturgenginn«. Hann dró
Vilhelm burtu með sér og inn 'í veitinga-
hús þar skammt frá, setti hann þar nið-
ur á stól, og horfði á hann blíðlega, eins
og faðir á son sinn, sem hann hefur aft-
ur fundið. »Segðu mér nú, Vilhelm,
hvaðan þú kemur, því við höfum haldið,
að fiskarnir væru búnir að éta þig
upp«.
»Það lá líka nærri, Tom, en fyrir til-
viljun komst ég lífs af eða réttara sagt,
forsjónin hefur frelsað mig, og ekki vilj-
að, að ég endaði líf mitt í sjónum«.
»Bíddu við«, greip Tom fram í. Segðu
mér fyrst, hver fleygði þér útbyrðis. ó-
nei annars, ég skal segja þér það, skip-
stjórinn gerði það«. »Já, og ég ætla að
krefja hann reikningsskapar fyrir það«.
Sá fantur«, sagði Tom, »ég vissi það að
hann var sá seki, en ekki Lessen. Hanrn
gat ekki svarað fyrir sig, því að skip-
stjórinn skaut hann með tveimur kúlum«.
»Lessen lá á þilfarinu og svaf«, greip
Vilhelm fram í. »Ég veit það, ég veit
það, hann gat ekki borið af sér glæpinn,
veslingurinn. En drekktu nú«. Hann tók
annað glasið, sem veitingamaðurinn
hafði borið þeim, fullt með grogg,
klingdi við Vilhelm og tæmdi það í ein-
um teyg. »Segðu nú sögu þína, Vilhelm«.
»Ég sat um nóttina á borðstokknum og
hélt mér í taug með vinstri hendinni; þá
var allt í einu slegið mikið högg á hand-
legginn. Ég leit við og sá þá framan í
skipstjóra, þrútinn af hatri, en um leið
fékk ég afarmikið högg á hnakkann, svo
ég féll útbyrðis. f sjónum missti ég sem
snöggvast meðvitundina, en raknaði
skjótt við, og reyndi að halda mér uppi
á sundi. Ég hefði ekki getað það til
lengdar, en þá rakst ég á eitthvað hart,
ég greip í það og hélt því föstu. Það var
bjálki, sem ég vissi ekki hvaðan kom,
en nú gat ég þó að minnsta kosti haldið